Dauðans alvara

Nú er ég kátur og glaður eins og flesta daga. Fór á Landsbókasafnið og leysti út eldgamla myndabók um líf Schuberts, frá 1913, sem komin er frá prússneska staatsbókasafninu í Berlín. Kannski hafa voldugir nazar verið að fletta henni í den tíð áður en þeir fóru að stríða. Í bókinni eru sjaldgæfar myndir sem varða líf tónskáldsins Schuberts. Ein mynd finnst mér sérlega hugsanavekjandi um hverfulleika lífsins.

Já, í dag erum við kokhraust og kjaftor og rífumst um klám og femínista, álver og einhverja vonlausa stjórnarskrá en á morgun verðum við steindauð og vitum ekkert í okkar haus. Æði margir vita reyndar nú þegar ekkert í sinn haus.

Þegar Schubert, sem var jarðaður við hliðina á Beethoven (ein nauðaómerkileg gröf á milli), var búinn að lúra iðjulaus í gröf sinni í ein fjörtíu ár var hann grafinn upp að nýju og líka Beethoven og voru þeir draugarnir svo fluttir í heiðursmannagrafreit í útjarði Vínarborgar. Ljósmyndatæknin var komin til sögunnar og gátu menn ekki á sér setið að ljósmynda höfuðskeljar snillinganna áður en þeim var aftur mokað í moldina þaðan sem þeir víst komu hvort eð var.

Hér sjáum við myndir af þessum snilldar hausum. Tennurnar sem vantar í Schubert duttu af í gröfinni en til þess var tekið hve fallegar tennur hann hafði að öðru leyti og heilar enda ekki búið að finna upp kókakóla þegar hann var á fylliríi og karlafari í Vínarborg. Hann var nefnilega hommi og algjört  rassgat og krútt. Beethoven var aptur á móti allur í platónskri ást sem kallað er en svo er það nefnt þegar menn eru svo girnda- og getulausir, auk þesss heyrnarlausir og sjóndaprir, að þeir nenna ekki fyrir nokkra muni að brölta upp á kvenmann, já eða karlmann. 

By the way, btw, ég kann nefnilega ekki lengur að skrifa „meðal annara orða, m.a.o.", upp á íslensku enda er hún með eindæmum hallærislegt tungumál sem engan veginn nær hinum fíngerðari blæbrigðum blogghugsanna vorra, þegar ég gekk eftir Tjarnargötunni á lífsglaðri leið minni á Landsbókasafnið framhjá einum litlum bílskrjóði, sem þar lá við stétt, sá ég hvers aftursæti var yfirfullt af klósettrúllum mörgum innbundnum í heljarknippi. Varð mér starsýnt á toilett þetta og undraðist mjög gæsku og náðarríkar gjafir guðs. Fór ekki á milli mála að ökufantur téðrar bifreiðar þjáist af niðurgangi allsvæsnum enda mun einhver skítapest vera að ganga í bænum. Ekki fæ ég þó hana fremur en aðrar pestir því ég er svo eitraður karakter að sýklar og vondir vírusar drepast unnvörpum sem nærri mér koma.

Í gær deildi ég með bloggvænum lesendum nokkrum vísdómsfullum pælingum um bloggsins órannsakanlegu og óstýranlegu vegu og nú skenki ég sömu lesendum þessum fánýtu ritræpuhugsunum um hverfulleika lífsins.

 En myndirnar af tveimur af mestu tónsnillingum heimsins tala sínu máli um það hvað um okkur verður þegar bloggrokkarnir eru þagnaðir og allt er orðið hljótt. Sá ljósi og ljóti að ofan er Beethoven en sá dökki og sæti til vinstri er tannálfurinn Schubert sem samdi Ave María og "Mikið lifandis skelfingar ósköp er gaman að vera svolítið hífaður".   

Vá!

Hryllilegur kuldi er þetta! Maður er bara beinfrosinn á sál og líkama. Hjartað alveg kalið. Hausinn dofinn. Hvar eru nú gróðurhúsáhrifin? Og hvar er þessi skrattans kómeta? Ég hef bara ekki fundið hana og hef ég þó verið að góna til himins öllum stundum.

Mun svo ekki stjarnan skíra bera í sínum ofurhala fuglaflensu eina mjög skæða, Kötlugos stórt og ógurlegt og eitt kosningaóárán svo grimmt og óminnilegt að engu eirir sem til framsóknar og sjálfstæðis heyrir vorri þjóð? Og eigi munu þá grundirnar grænar verða né samfylkingar ráttlátra manna til góðra verka gjörðar.

Þessa vá boðar oss kómetan hin klára!   

 

Satan í mannsmynd

Ef ég hefði verið skírður Satan eins og Natan Ketilsson átti upphaflega að heita að beiðni draumskratta, eftir því sem var verið að segja í sjónvarpinu, þó presturinn breytti nafninu í Natan, væri ég víst óumdeilanlega Satan í mannmynd.  

Borat í bíó

Mig langar alveg sjúklega til að sjá Borat í bíó. En ég hef bara engan til að fara með því vinir mínir hafa yfirgefið mig. Ég er svo afskaplega siðavandur að ég verð að hafa einhvern við hliðina á mér til að styrkja mig ef ég skyldi nú fá froðufellandi hneykslunarkast í bíóinu. Mér er sagt að Borat sýni jafnvel á sér  boruna og sé alveg feikilega borubrattur. 

Þetta verð ég endilega að sjá.

Nú veit ég betur

Í fréttum sjónvarpsins var sagt frá því að leyfi hafi verið gefið í Englandi til að græða nýtt andlit á fólk sem misst hefur andlitið. Kastljós var svo að fjalla um tískumyndir af kvensum sem fótósjoppar hafa þurrkað út andlitið af og sett miklu fallegri mynd í staðinn. 

Í þessu sambandi get ég ómögulega þagað yfir einu. Systir mín hefur fundið vef á netinu þar sem maður getur sent inn myndir af sér og síðan finnur vefurinn einhverja heimsfræga fígúru sem á  að líkjast manni alveg óskaplega mikið. Systir mín plataði mig til að senda mynd af mér en ég er auðginntur mjög og leiðitamur. Síðan var tvífari  minn fundinn á augabragði. Og hvað haldiði? 

Ég er víst alveg eins og Cary Grant í framan. Í kvikmyndabiblíunni minni stendur að Cary hafi verið “tall, dark and terrible handsome” og ég hlýt þá að vera það líka. Og ég sem hafði alltaf  haldið að ég væri small, bright and terrible loathsome.

En nú veit ég sem sagt betur.