Afhverju ekki átak gegn dýraníði

Í þessari frétt á Vísi is. segir dýralæknirinn og bæjarfulltrúinn Eyrún Arnardóttir á Egilsstöðum að þar séu um 100 villikettir. Hún hefur líklega talið þá samviskusamlega. Hún heldur að þessir útlagar, sem oft eru kannski heimiliskettir sem reknir hafa verið út á guð og gaddinn, geti verið heimilsköttum hættulegir. Henni finnst því rétt að fara í átak gegn þeim.

Sem sagt útrýma þeim.

Hún segir líka frá því að á hverju ári komi upp nokkur tilvik þar sem köttum, bæði villiköttum og heimilsköttum, sé misþyrmt. Og dýralæknirinn telur að þar séu fullorðnir menn að verki sem viti alveg hvað þeir  eru að gera. 

Stöldrum nú við. 

Fyrsta spurningin sem vaknar er auðvitað sú hverjir séu heimilsköttum hættulegri, villikettir eða manneskjur.

Svarið blasir við.

Sú spurning vaknar líka hvers vegna í ósköpunum sé ekki farið í átak gegn dýraníði á Egilsstöðum- og annars staðar- þegar vitað er að á hverju ári komi upp nokkur tilvik af úthugsuðu dýraníði í bænum? Þetta er sem sagt viðvarandi ástand sem bæjaryfirvöld hafa ekki brugðist við. Ekki lyft litla fingri.   

Hvers konar mannúð og mórall ríkir eiginlega á Egilsstöðum? 

Og hvað segir það um bæjarbraginn og reyndar um íslenskt þjóðfélag í heild að það sé látið líðast ár eftir ár að dýrum sé misþyrmt af fullorðnu fólki án þess að minnsta tilraun sé gerð til þess að hafa uppi á níðingunum og draga þá fyrir dómstóla?

Hvers vegna í ósköpunum sker þessi dýralæknir í valdastöðu sem bæjarfulltrúi ekki upp herör gegn níðingunum, gerendunum,  í stað þess að efna til átaks gegn fórnarlömbunum, köttunum?

Þessi frétt, þar sem hvergi örlar á nauðsyn þess að sporna gegn dýraníði, en blessuð dýrin  eru séð sem þau er vandræðunum valda og það af þeim sem síst skyldi, birtir ófagra mynd af ástandi dýraverndunarmála í landinu.

Hvort ætti að valda þjóðfélaginu meiri áhyggjum og meiri viðbrögðum, það að villikettir og aðrir kettir séu mönnum stundum til ama eða það að á hverju einasta ári sé dýrum misþyrmt á úthugsaðan og kaldrifjaðan hátt?

Í stað herfarar gegn fjórfætlingum, sem fylgt hafa manninum frá öndverðu, væri nær að gera   röggsamlegt og hávært átak gegn hvers kyns dýraníði í landinu.

Þannig að það fari ekki á milli mála að slíkt framferði verði ekki þolað. 

 

Athugasemdir

[Gunnar Th. Gunnarsson, 28.9.2011 kl. 14:30]

Þú vilt s.s. að villikettir eigi að fá að vera óáreittir?

[Sigurður Þór Guðjónsson, 28.9.2011 kl. 15:06]

Hvort ætti að valda þjóðfélaginu meiri áhyggjum og meiri viðbrögðum, það að villikettir og aðrir kettir séu mönnum stundum til ama eða það að á hverju einasta ári sé dýrum misþyrmt á úthugsaðan og kaldrifjaðan hátt?

Þetta er aðalatriðið í því sem ég hef að segja. Ami af villiköttum er áreiðanlega ýkur. Ég hef lifað all-lengi og aldrei heyrt um að þeir séu verulegt vandamál fyrr en allt í einu núna að talað er um að þeir séu stóplága. Ég er ekki að segja að ég sé á móti hver skyns aðgerðum gegn villiköttum en ég segi og legg á það áherslu: Ami vegna villikatta og annarra katta er algjört smámál hjá þeirri staðreynd, sem talað er um í fréttinni, að fólk er að misþyrma dýrum, líka heimilisköttum, af ásettu ráði. Endurtek: ÞAÐ ER SMÁMÁL Í SAMANBURÐI.

[Sigurður Þór Guðjónsson, 28.9.2011 kl. 15:16]

Og svo ég bæti við: Vitandi það að menn séu misþyrma dýrum á hverju ári, sem sagt ár eftir ár, sem sagt viðvarandi ástand, vitandi þetta og gera EKKI átak til að vinna gegn því er ámælisvert. 

[Gunnar Th. Gunnarsson, 28.9.2011 kl. 18:19]

Ég er sammála því, að dýraníð hverskonar er viðbjóður.