Dauðans alvara

Nú er ég kátur og glaður eins og flesta daga. Fór á Landsbókasafnið og leysti út eldgamla myndabók um líf Schuberts, frá 1913, sem komin er frá prússneska staatsbókasafninu í Berlín. Kannski hafa voldugir nazar verið að fletta henni í den tíð áður en þeir fóru að stríða. Í bókinni eru sjaldgæfar myndir sem varða líf tónskáldsins Schuberts. Ein mynd finnst mér sérlega hugsanavekjandi um hverfulleika lífsins.

Já, í dag erum við kokhraust og kjaftor og rífumst um klám og femínista, álver og einhverja vonlausa stjórnarskrá en á morgun verðum við steindauð og vitum ekkert í okkar haus. Æði margir vita reyndar nú þegar ekkert í sinn haus.

Þegar Schubert, sem var jarðaður við hliðina á Beethoven (ein nauðaómerkileg gröf á milli), var búinn að lúra iðjulaus í gröf sinni í ein fjörtíu ár var hann grafinn upp að nýju og líka Beethoven og voru þeir draugarnir svo fluttir í heiðursmannagrafreit í útjarði Vínarborgar. Ljósmyndatæknin var komin til sögunnar og gátu menn ekki á sér setið að ljósmynda höfuðskeljar snillinganna áður en þeim var aftur mokað í moldina þaðan sem þeir víst komu hvort eð var.

Hér sjáum við myndir af þessum snilldar hausum. Tennurnar sem vantar í Schubert duttu af í gröfinni en til þess var tekið hve fallegar tennur hann hafði að öðru leyti og heilar enda ekki búið að finna upp kókakóla þegar hann var á fylliríi og karlafari í Vínarborg. Hann var nefnilega hommi og algjört  rassgat og krútt. Beethoven var aptur á móti allur í platónskri ást sem kallað er en svo er það nefnt þegar menn eru svo girnda- og getulausir, auk þesss heyrnarlausir og sjóndaprir, að þeir nenna ekki fyrir nokkra muni að brölta upp á kvenmann, já eða karlmann. 

By the way, btw, ég kann nefnilega ekki lengur að skrifa „meðal annara orða, m.a.o.", upp á íslensku enda er hún með eindæmum hallærislegt tungumál sem engan veginn nær hinum fíngerðari blæbrigðum blogghugsanna vorra, þegar ég gekk eftir Tjarnargötunni á lífsglaðri leið minni á Landsbókasafnið framhjá einum litlum bílskrjóði, sem þar lá við stétt, sá ég hvers aftursæti var yfirfullt af klósettrúllum mörgum innbundnum í heljarknippi. Varð mér starsýnt á toilett þetta og undraðist mjög gæsku og náðarríkar gjafir guðs. Fór ekki á milli mála að ökufantur téðrar bifreiðar þjáist af niðurgangi allsvæsnum enda mun einhver skítapest vera að ganga í bænum. Ekki fæ ég þó hana fremur en aðrar pestir því ég er svo eitraður karakter að sýklar og vondir vírusar drepast unnvörpum sem nærri mér koma.

Í gær deildi ég með bloggvænum lesendum nokkrum vísdómsfullum pælingum um bloggsins órannsakanlegu og óstýranlegu vegu og nú skenki ég sömu lesendum þessum fánýtu ritræpuhugsunum um hverfulleika lífsins.

 En myndirnar af tveimur af mestu tónsnillingum heimsins tala sínu máli um það hvað um okkur verður þegar bloggrokkarnir eru þagnaðir og allt er orðið hljótt. Sá ljósi og ljóti að ofan er Beethoven en sá dökki og sæti til vinstri er tannálfurinn Schubert sem samdi Ave María og "Mikið lifandis skelfingar ósköp er gaman að vera svolítið hífaður".   

Athugasemdir

[Sigurður Þór Guðjónsson, 15.3.2007 kl. 21:01]

Já, gamla geit. Það er ekkert ave maría í gröfinni. 

[Þórunn Hrefna (IP-tala skráð) 16.3.2007 kl. 03:08]

Hauskúpa Sjúberts er mun ljótari en Betófens, þó að sá fyrrnefndi hafi sýnilega verið betur tenntur. Betófen hefur haft brenndar tennur einsog Bidda systir. Oj. Mikið vona ég að ég verði aldrei fræg svo að músíkpervertar fari ekki að birta myndir af nagaðri kúpunni á mér á bloggi eftir hundrað ár.

Þess má þó geta að ég er slíkt góðmenni að mig langar að eftir minn dag verði haldin svokölluð Himnesk jarðarför. Það þýðir að hræið af mér verður brytjað niður og gefið hræfuglum að éta. Þannig tryggjum við góðmennin að hringrás náttúrunnar nái óhindruð fram að ganga. Okkur finnst nebblega leiðinlegt að rotturnar þurfi að naga sig í gegnum kistuna og líkklæðin. Óþarfa puð segi ég nú bara.

Sko...erindi þessa langa komments er ekki bara að segja þér hvað færslan skemmti mér svívirðilega mikið, heldur líka að leiða þér fyrir sjónir að allt kostar eitthvað. Vinir eru sumsé ekki ókeypis.

Ég hef lofað að kæfa þig með heimspekilegum steinsteypupúða þegar þú ert orðinn elliær og stórkostlega heilabilaður. Það loforð ætla ég að efna. Hinsvegar efast ég um að ég lifi þig (svo geðtrufluð og hrikalega holdsveik sem ég er) og því vil ég biðja þig að hlutast til um að skrokkur minn verði hlutaður í sundur einsog hverannar dilkur og ég vil líka biðja þig um að setja feita kjötbitana í bónuspoka, arka með hann uppá hálendi og henda bitunum fyrir hræfugla. Það ætti að tryggja að ég komist á sama handanheimsstað og Gandhi dvelur nú á. Fuglarnir fá nóg að éta og þú nýtur útivistar og heilnæmrar líkamshreyfingar (auk þess sem við Gandhi hugsum hlýlega til þín af astralplaninu). Allir græða!

Spurningin er þessi:

Viltu gera þetta fyrir mig?

 Love

Tóta pönkari 

[Svava frá Strandbergi , 16.3.2007 kl. 12:33]

Hrikalega ertu skemmtilegur penni Sigurður. Ég táraðist af hlátri
þegar ég las um þínar vísdómsfullu ritræpuhugsanir, eins og þú orðar það sjálfur. 
Bangsarnir Beethoven og Schubert eru ferlega krúttlegir.

[Stefán (IP-tala skráð) 16.3.2007 kl. 13:33]

Ég hef einmitt verið að bíða eftir þessari Schubert bók þinni lengi og bíð enn spenntur. Er sjálfur mikill aðdándi hans fallegu tónlistar. Hef marglesið að sennilega hafi hann hallast eitthvað til karla, en aldrei lesið það svona afgerandi eins og þú skrifar. Skiptir heldur engu máli, heldur er það tónlistin og ég á líklega 15 diska með tónlist hans.

Stefán 

[Sigurður Þór Guðjónsson, 16.3.2007 kl. 14:27]

Viðvörun til Stefáns og annarra: Það sem skrifað er hér á blogginu er sjálfstæð ritræpa sem er í engum tengslum við það sem skrifað stendur í bókinni um Schubert.  

[Sigurður Þór Guðjónsson, 16.3.2007 kl. 15:11]

Pönkína: Ég hlakka svo til að fá að brytja þig í spað að ég get bara ekki beðið.

[gerður rósa gunnarsdóttir, 17.3.2007 kl. 06:25]

Ég er allavega svoldið spennt að lesa þessa bók um Schubert. Er hún nokkuð mjög leiðinleg?
Og er hún komin út? Mig langar í eina.
(Ef hún er ekki komin út, þá veit ég um einn mjög góðan prófarkalesara.)

[Sigurður Þór Guðjónsson, 17.3.2007 kl. 11:29]

Bókin er ekki komin út og kemur vonandi alderi þó verið sé að mjaka útgáfunnu áfram. Okkur vantar einmitt prófarkalesara. En bók þessi er afspyrnu leiðinleg og er það göfugt markmið hennar að vera einmitt það, þar er ekkert sviðsett og allt haft eins leksikonlekt og hægt er, það eru staðreyndir og svoleiðis sem máli skifta, en ekki "skáldlegt" þvaður . Og bókin er um 800 og eithvað blaðsíður án mynda sem eiga að vera um 400 og öll bréfin hans Sjúbba eru þarna  á sínum stað. Útgefandinn er að tuða um að bókin sé mjög læsileg en það er bara kurteisishjal. Svo er þarna líka skrifað um þúsund tónverk. Ég þakka mínum sæla fyrir það hvað Sjúbbi dó ungur (31). Ef hann hefði dáið á sama aldri og Beddi (57) eða jafnvel Mózi (35) væri ég ekki hálfnaður með að skrifa um þau 10 þúsund verk sem hann hefði látið eftir sig. Maðurinn var með algjöra ritræpu. Prófarakalesari er mjög vel þeginn en vegna þess hve bókin er drepleiðinleg þá er það mjög fórnfúst starf því hann yrði ekki eldri. 

Farðu svo að blogga asninn þinn svo ég og Jón Valur Jensson tökum á heilum okkar en séum ekki hálfir alla daga.

[Sigurður Þór Guðjónsson, 17.3.2007 kl. 11:32]

Já, svo er eiginlega heill kafli helgaður hommaskapnum í rassgatinu á honum Sjúbba, farið vel og vandlega í það rassgat og vegið með og móti það sem menn hafa um það skrifað og svo komist að þeirri endanlegu niðurstöðum að Sjúbbi hafi verið ........

[gerður rósa gunnarsdóttir, 17.3.2007 kl. 18:49]

Þessi prófarkalesari vill einmitt ekki verða mikið eldri og þætti vel til fundið að deyja lesandi og leiðréttandi prófarkir Sjúbertsbókar. Það væri flottur endir.
En ég er ekkert að grínast varðandi áhuga þessa prófarkalesara á að fara yfir þessa bók. Hann sérhæfir sig einmitt í ofurfræðilegum bókum sem enginn annar heldur einbeitingunni yfir.
Það sem ritstjórar hafa látið út úr sér varðandi vinnu þessa prófarkalesara:
´... og ég er búinn að fara yfir athugasemdirnar þínar. Skrambi ertu glögg!´
´... þakka fyrir góðan lestur. [...] Eins gott að þú hefur augun hjá þér eins og fyrri daginn, og ég þakka fyrir árveknina og biðst forláts á klúðrinu hérna megin.´
´... afar góður lestur að vanda.´
´Eins og fyrri daginn er ég afar ánægður með þína vinnu.´
´Takk enn og aftur fyrir vandaða vinnu.´
´Þakka kærlega fyrir afar góðan lestur.´
´Þú ert aldeilis frábær.´

Þessi prófarkalesari hlýtur að vera alger snillingur.
Viljiði ekki örugglega nota þennan? Hvert á hann að snúa sér?
Þú ert ekki með neitt ímeil?

[gerður rósa gunnarsdóttir, 17.3.2007 kl. 19:04]

Og þessi prófarkalesari lærði auðvitað á píanó í 8 ár ;)

[Jón Steinar Ragnarsson, 17.3.2007 kl. 19:56]

Hlakka til þessarar bókar og veit að söguskoðun þín verður ærleg og fordómalaus.  Lífshlaup manna er aldrei í samræmi við minningagreinarnar.  Það væri þá ansi fúlt að lifa ef svo væri. Engin rætni eða Þórðargleði í neinu.

Ég var annar þeirra sem kommenterað á Truntusól í einhverjum hálfkæringi.  Vona að það hafi ekki komið illa við þig að hrista upp í gruggi fortíðarinnar.  Við strákpjakkarnir, sem vorum að byrja að hugsa út fyrir rammann í nýlistadeild myndlistaskólans tóku þessari bík aldrei sem skáldskap. Það er nokkuð nærri að líkja henni við Þórberg eins og nokkrir gerðu.  Þetta var költrit okkar, enda vissum við af mörgum dæmum fyrr og síðar að miðaldir hurfu aldrei út úr sumum læknavísindum.

Ég átti síðar eftir að ganga í gegnum þetta batterí og held ég að það að eiga þessa sögu í undirvitundinni hafi hjálpað mér í gegnum það.

Nú er ég að komast á trúnó og þá er best að hætta...

[Sigurður Þór Guðjónsson, 17.3.2007 kl. 20:25]

Það var kannski eins gott að Sjúbbi varð ekki eldri því hann var með fullri vissu með sýfilis og hefði orðið brjálaður eins og Hugo Wolf (hlustiði á hann í tónspilaranum) ef hann hefði lifað í nokkur ár í viðbót. Þessar karlar voru engir guðir, ó nei, þeir voru graðir og sukkaðir eins og andskotinn og sömdu sínar avemaríur í timburmönum. Gerður Rósa: Þú ert ekki heldur með ímeil.