Fyrirgefning og sátt

Ég spurði um daginn í gamni á Fasbókinni hver væri lélegasta bókin um þessi jól.

Nú er ég í alvöru búinn að finna svarið. Það er bókin ''Fyrirgefning og sátt'' sem Skálholtsútgáfan gefur út.

Hún er ámáttlegasti þvættingur sem ég hef lesið.

 

Athugasemdir

[Matthías Ásgeirsson, 3.12.2009 kl. 16:41]

Lastu hana semsagt, það þykir mér magnað.   Segðu endilega meira frá.  Er kannski hægt að plata þig til að skrifa dálítið ítarlega umsögn um hana

[Sigurður Þór Guðjónsson, 3.12.2009 kl. 17:30]

Var reyndar að hugsa um það en nenni því varla. En ég vil segja samt  út af fyrir sig að það er auðvelt fyrir trúaða að gera öðrum illt. Þeir biðja bara guð um fyrirgefningu og fá hana eins og skot og eru þar með búinir að fá bæði sátt og fyrirgefningu í sálartetrið. Því meira sem menn trúa því meira stendur þeim á sama um aðra.

[Guðmundur St Ragnarsson, 3.12.2009 kl. 17:50]

Þótt þú sért trúlaus er nú alveg gengdarlaust að vera á móti fyrirgefningu og sátt þótt það sé á trúarlegum forsendum Skálholtsútgáfunnar. Man ekki betur en þú hafir sjálfur bloggað um frið og kærleik manna á milli og er sátt og fyrirgefning ekki hluti af því? Þú segir Sigurður: "En ég vil segja samt út af fyrir sig að það er auðvelt fyrir trúaða að gera öðrum illt." Líka: "Því meira sem menn trúa því meira stendur þeim á sama um aðra." Ég vorkenni þér fyrir að hafa þessa skoðun Sigurður á trúuðu fólki sem samkvæmt þessu er illskan ein uppmáluð. Trúaðir eru mismunandi vandað fólk eins og trúlausir en að fullyrða svona um náungann lýsir fátæku sálartetri eða geðillskukasti. Ég tek sterkt til orða enda tilefnið ærið. Ég skora á þig að fara í (þjóð)kirkjumessu til að finna innri frið.

[Sigurður Þór Guðjónsson, 3.12.2009 kl. 18:12]

Ég segi ekki að ég sé á móti fyrirgefningu og sátt, aðeins að bókin sé léleg. En eins og oft áður lesa trúaðir menn meira í orð annarra en í þeim er sagt. Ég byggi skoðun mína á trúuðum af kynnum mínum af þeim Guðmundur, hrokagiggjum eins og þér sem vorkenna fólki í allar áttir og rausa um það að tilteknir menn hafi ekki innri frið í storkunarskyni og hafi fátæklega sál. Þú Guðmundur smellpassaar við það sem ég var að segja. Svona kveðjur eru mér kunnugar á þessari bloggsíðu frá trúuðum. Ekki koma þær frá öðrum.

[Brjánn Guðjónsson, 3.12.2009 kl. 19:59]

trúin er snilld. að geta delerað og drullað yfir náungann. eiga sér svo einhvern guð sem græjar allt fyrir mann. svona einhverskonar „reset“ aðgerð. svo heldur maður bara áfram, á núlli, að delera og drulla.

vildi ég gæti þetta.

[Sigurður Þór Guðjónsson, 3.12.2009 kl. 20:20]

Það liggur í sjálfri kristinni trú hvað það er auðvelt fyrir þá sem þá trú játa að horfast EKKI  í augu við misgjörðir sínar gegn náungnaum, finna samkennd með líðan þeirra. Eins og ég sagði áðan þá þurfa þeir bara fyrirgefningu frá guði (sem þeir ímynda sér að þeir finni fyrir því fáir ef nokkri trúmenn hafa þrek til að bera sekt sína til dauðadags því alltaf er það einhver annar, Jesú, sem ber fyrir þá byrðina) fyrir sínar misjörðir og ef sá sem fyrir misgjörðinni verður vill ekki fyrirgefa þá hvílir á HONUM ásökun, alveg einstakrar tegundar í miskunnarleysi sínu, um það að skorta kærleika og sáttahug. Um þessa heigulslausu afstöðu eru til mörg dæmi. Hún liggur í trúnni sjálfri. En auðvitað persónugera trúmenninrir þetta ef á það er minnst og verða öskureiðir.

[Ómar Ragnarsson, 3.12.2009 kl. 20:47]

Í umræðunni hér að framan taka menn fyrirgefninguna út fyrir eins og hún sé það eina sem um ræðir í bókinni og kristinni trú.

Einnig að hér sé aðeins um að ræða fyrirgefningu Guðs.

Mér finnst undarlegt að Sigurður skuli ekki hafa fundið lykilorð eins og iðrun og yfirbót og gagnkvæma sátt í bókinni. Þetta hefur nú verið meiri hraðlesturinn!

[Sigurbjörn Sveinsson, 4.12.2009 kl. 12:03]

Ég er nú dulítið sár eins og Mali, sem missti myndirnar sínar. Ég á þarna lítið ljóð sem varð til eftir borgarafund í vetur, þar sem mér efldist trú á samferðamenn mína og meðbræður. Þannig er ljóðið um von en ekki fyrirgefningu og sátt og má segja að ég hafi gerst óhlýðinn fyrirmælum útgefandans.

Ég hef ekki séð bókina og veit ekki hverjir skrifa í hana en vona að e-ð ljós sé í myrkrinu enda við því að búast frá mörgum þeim, sem hallir eru undir kirkjuna og ljá máli hennar lið.

[Sigurður Þór Guðjónsson, 5.12.2009 kl. 01:28]

Það eru glætur í bókinni þrátt fyrir sterka staðhæfingu mína. En enginn viðurkenni að hann sé verulega ósáttur. Það þykir nefnilega manngildismissir að viðurkenna það, hvað þá að hann viðurkenni að hann sé t.d. sár, reiður og bitur. Það er nú bara eins og að viðurkenna á sig nútíma sauðaþjófnað. Allir standa uppi sem eins konar sigurvegarar. (En sumir eru alveg ópersónulegir). En éghef satt að segja meiri áhuga fyrir lúserunum, fólki sem þjáist og leynir því ekki. Hef meiri áhuga á raunverulegu mannlífi en ídeölum. Ég keypti bókina vegna áhuga míns á persónulegum fyrirgefningum fólks,  hvernig hver og einn fyrirgefur það sem honum finnst sér vera gert á móti. Minni áhugi er hjá mér á fyrirgefningu guðs. Að mínum dómi er sú fyrirgefning hrein þrælasiðfræði. Þessi færlsa mín er ekki efnislegur ritdómur eins og ljóst ætti að vera heldur impressjón. Það er því ekki hægt að álasa mér fyrir að taka ekki eitt og annað fyrir, eins og t.d. iðrun, ég er ekki að taka neitt fyrir. 

Ég sé að Svavar Alfreð stórvinur minn og þú náttlega og Ómar eru þarna og reyndar fleiri bloggvinir mínir og vinir að öðru leyti.

Nú iðrast ég alveg ofan í rassgat að hafa ekki hagað orðum mínum settlega og kristilega.

[Jón bóndi (IP-tala skráð) 5.12.2009 kl. 08:20]

Maður uppsker eins og maður sáir. Þó maður sé frelsaður er maður ekkert á neinum sér samning nema síður sé. Þegar maður frelsast lendir maður í hreinsunar vélinni. Ekki veitir af. Davíð konungur var maður sem Guð elskaði. Ekki afþví að hann var svo fullkominn heldur afþví að hann iðraðist alltaf ef hann gerði rangt. Svoldið merkilegt ekki satt!