Las í Fréttablaðinu

Ég las í Fréttablaðinu í dag að ég sé með veðrið á heilanum. Það hefur oft verið meiru logið. Í heilanum á mér geisa stundum stormar og sviftivindar en samt er þar miklu oftar sólskinsbirta og þýður blær.

Sumir eru með fótbolta á heilanum. Aðrir eru með peninga á heilanum. Ýmsir er með dóp og brennivín  á heilanum. Og furðu margir eru þessa dagana með kalda stríðið á heilanum. En langflestir eru þó með ekkert á heilanum og ekkert  í heilanum.

Ég get því vel við unað að vera með blessað veðrið á heilanum. 

Í kvöld dreif ég mig á tónleika Kammermúsikklúbbsins sem voru helgaðar Róbert Schumann. Hann var alltaf með geðveika tónlist á heilanum og mikið var nú gaman og yndislegt að hlusta á hana og steingleyma öllum þessum andskotans heilaspuna.       

Ég og fræga fólkið

Í dag mætti ég fimm frægum og mikilvægum persónum á flandri mínu um bæinn. Fyrst skal frægastan telja sjálfan Bubba Morthens. Ég hitti hann í húsi einu þar sem hann var að raða stólum. Loks settist hann á einn stólinn, blés út brjóstið og lék á alls oddi og talaði hátt og snjallt. Á Austurvelli asaði ég fram á Þröst Ólafssson framkvæmdastjóra Sinfóníuhljómsveitarinnar. Við gegnum svo nærri hvor öðrum að axlir okkar snertust og hugirnir mættust. Þriðja frægðarfígúran sem flæktist fyrir mér var Þorvaldur Gylfason prófessor. Hann var með stóra skjalatösku, líklega fulla af skjölum, og bar barðastóran og aristókratískan hatt sem blakti í vindinum og það var helvítis völlur á honum. Hann leit ekki á mig en ég veit samt að hann tók eftir mér og  hugsaði:

Sigurður er sniðugur. Sannur músikvitringur. Skarpur maður er.

Fjórða frægðarpersónan sem ég mætti í eigin persónu var engin önnur en hún séra Auður Eir. Hún fór Austurstræti og gaf mér hýrt auga sem þó var nokkuð vanþóknunarblandið líkt og ég væri bölvaður  trúvillingur en samt svona sætur strákur. Guð blessi hana.

Baksandi upp Bankastrætið á löturhægu tempói með storminn í fangið, eins og svo oft áður í lífinu,   kom fimmti frægðarmaðurinn gustandi á móti mér, allegro giusto, á blússandi farti og sterkum meðvindi og það var hann Jónas Sen tónlistargagnrýnandi Morgunblaðsins. Hann virti mig ekki viðlits enda eru það óskráð lög í menningarheiminum að tónlistargagnrýnendur hundsi gersamlega hverja aðra. En við þennan close encounter of the fifth kind féll ég umsvifalaust í djúpa zen-hugleiðingu en hún gengur út á það, eins og kunngut er, að tæma hugann af  öllu ónytjungs hjali en skynja í staðinn hið algera tóm sem ríkir að baki tilverunnar.

Á  morgun ætla ég aftur í bæinn og láta sjá mig í augsýn fræga og fína fólksins.

En ég er nú ekki allur þar sem ég er séður. 

Kaninn kvaddur

Jæja. Nú er Kaninn farinn af vellinum. Og mikið sakna ég hans. Það er ekki þar með sagt að ég sé ekki feginn að losna við hann en maður getur nú saknað þeirra sem óhjákvæmileg örlög skilja frá manni. 

Þegar ég var lítill, og ég var alveg hlægilega lítill þegar ég var lítill og alls ólikur því stórmenni sem ég er nú, voru það mínar mestu sælustundir að læðast niður í kjallarakompu sem tilheyrði íbúð foreldra minna. Þar var útvarpstæki og utan á því var ein skrýtin klukka sem gat vakið mann upp af værum blundi ef maður stillti hana til þess. Þetta fannst öllum alveg klukkað. Svona skondin tæki voru í tísku á 6. áratugnum, the fifties, svo allir skilji nú örugglega hvað ég er að skrifa um svona létt og leikandi. Ég setti á kanann og fékk öll nýjustu rokklögin beint í benjar og þau hrísluðust út um allan líkamann og alla sálina sem þá var víst hrifnæm barnssál eða eitthvað þaðan af miklu verra. Þegar ég heyrði Elvis fyrst syngja Heartbreak Hotel í mars 1956 urðu tímamót í barnsálinni.

Síðan hefur hjarta mitt verið mölbrotið því þennan dag skildi ég fyrst sorg heimsins. En líka gleði lífsins.

Elvis var auðvitað lang stærsta gleðin. Og hann er enn mesta gleðin í lífi mínu fyrir utan þórðargleði einstaka sinnum. Chuck Berry var líka æðislegur með Rock and Roll Music, en út á það gekk einmitt lífið fyrir utan fótbolta og þrístökk, tilgangslausasta hopp í heimi, sem Silfurmaðurinn kom stökkvandi með inn í hugarheim ungra drengja á þessum köldustu kaldastríðsárum. En það var aldrei kalt í kompunni minni í kjallarnum heldur Great Balls of Fire. Þetta lag, með Jerry Lee Lewis súperrokkara, hélt ég alltaf í barnslegu sakleysi mínu að Jerry Lewis skrípaleikari væri að syngja en hann var þá eftirlæti allra í þrjúbíói. Jim Carrey er dyggur lærisveinn hans.

Nú hefur rokkið sigrað hana veröld og er hluti heimsmenningarnnar. Í Ríkisútvarpinu heyrðist á fifties bara harmoníkkuvæl og sinfóníugaul. Þar þekktu menn ekki sinn menningarlega vitjunartíma. En Kanaútvarpið gerði það.

Eftir að ég uppgövtaði hvað sinfóníugaulið er mikil gargandi snilld, nokkrum árum eftir heartbreakið, fattaði ég að það voru frábærir þættir í kananum með þessari hreint geggjuðu músik. Á sunnudögum voru tónleikar New York Fílharmóníunnar fluttir í heild af fílefldum hljóðfæraleikurum sem gátu auðveldlega valdið margra tonna þungum Mahlersinfóníum, en það gátu amlóðarnir í íslensku Sinfóníunni alls ekki.

Þegar kanaútvarpið var upp á sitt besta, á fifties og snemma á sixties, var það menningarlegasta og besta útvarpsstöð í landinu.

Engin spurning.  Og takk fyrir það.