Sýndarréttarhöld

Að kröfu Velferðarsviðs Reykjavíkur, sem líklega hefur farið eftir óskum annarra en ekki átt frumkvæðið, úrskurðar Hæstiréttur að þrítug kona verði svipt sjálfræði í ár til að hægt verði að veita henni meðferð við átröskun.

Ýmislegt stingur í augu þegar dómur Hæstaréttar er lesinn. Fram kemur að nauðsynlegt sé að svipta manneskjuna sjálfræði að mati geðlækna til að hægt verði að lækna hana. Samt er rakið að hún hafi verið inn og út af  geðdeild frá táningsárum en aldrei hafi þó tekist að lækna hana! Sú staðreynd finnst mér ekki réttlæta valdbeitingu. En samt er ofbeldi beitt fremur en horfst sé í augu við þau augljósu sannindi að læknavísindin eiga ekkert svar við vanda konunnar. Það er auðvitað sorglegra en tárum taki. En það er samt  sannleikurinn sem ekki hverfur þó beitt sé ofbeldi til að breiða yfir hann. Það er líka mikilvægt atriði að manneskjan hafnar ekki læknismeðferð heldur einungis sjálfræðisviptingu. 

Fullyrt er að hún sé í lífshættu. En hún er samt á lífi eftir þessa löngu  þrautagöngu. 

Það blasir því hreinlega við að helsta ástæðan til  réttlæta að svipta manneskjuna sjálfræði, að hún sé í lífshættu, er einfaldlega ekki trúverðug.

Hún er lygi. Og á grundvelli þeirrar lygi er manneskja svipt sjálfræði. 

Það er svo hálf nöturlegt að lesa að geðlæknir konunnar til tíu ára, Guðlaug Þorsteinsdóttir, er því mjög meðmælt að skjólstæðingur sinn sé sviptur sjálfræði. Það hefði nú verið hægt að tala um rýting í bakið af minna tilefni. 

Tómas Zoega og Halldóra Jónsdóttir geðlæknar vitnuðu líka gegn konunni.

Þrír sprenglærðir geðlæknar mæla sem sagt í reynd fyrir hönd sóknaraðila þó þeir eigi að heita vitni.

Ekki kemur fram í neinu að dómararnir hafi fjallað um vitnisburð læknanna á gagnrýninn hátt. Hann er bara talinn vera óyggjandi sannleikur sem ekki þurfi svo mikið sem að hugsa út í.    

Og bíðum nú við - ekki verður séð af dómnum að konan  hafi haft  einn einasta sérfræðing sér til halds og trausts til að gefa mótvitnisburð af nokkru tagi.

Það kemur hins vegar vel fram í dómnum að vitnisburður hennar sjálfrar um það hvernig hún upplifir sjálfa sig og líkama sinn gæti ekki verið minna metinn. Hann er talinn einskis virði. Á konuna er ekki hlustað.

Út yfir tekur þegar það kemur skýrt og greinilega fram í dómsorðinu að vitnisburður  hennar sé beinlínis notaður gegn henni.

Það er hreinlega valtað yfir hana.  

Maður fær það mjög sterkt á tilfinninguna að dómshald sem svona fer fram sé bara sýndarréttarhöld. 

Það var í rauninni búið að ákveða niðurstöðuna fyrirfram af félagsmálastofnun og geðdeild Landsspítalans. Dómsorðið er aðeins formsatriði. Skrípaleikur.   

Dómarar málsins voru alls ekki Markús Sigurbjörnsson, Ólafur Börkur Þorvaldsson og Páll Hreinsson.

Dómarar málsins voru í reynd Tómas Zoega, Guðlaug Þorsteinsdóttir og Halldóra Jónsdóttir. Og allt gert til að neyða manneskju í læknismeðferð sem reynslan hefur óþyrmilega sýnt að kemur að engu gagni. Ár eftir ár eftir ár. Geðlæknar þessir rísa með ''lækningum''  sínum greinilega ekki undir því valdi sem þjóðfélagið veitir þeim til að læknisfræðilegra réttlætinga fyrir valdbeitingu.   

Eftir því sem ég hef lesið um dómshald í svipuðum málum er þessi dómur engan vegin sérstakur nema að því leyti hver sjúkdómslýsingarnar eru ónærgætnislegar.  Dómar um sjálfræðissviptingu eru flestir með svipuðu sniði.

Algerlega berskjaldaður einstaklingur stendur frammi fyrir ofurefli sóknaraðila án þess  að nokkrar raunverulegar varnir séu fram fyrir hann færðar. 

Og fram á þennan dag hefur enginn gert minnstu athugasemd við þetta. 

Hvernig lækning fer fram gegn vilja einstaklings er svo annar handleggur. 

En ég get aldrei hætt að hugsa um hvað gerist ef einstaklingur sem neyddur er í slíka meðferð vill ekki vinna með ''meðferðarðaðilum'' á þeim grunni að hann sé órétti beittur og ofbeldi. Hvort hann verði þá brotinn á bak aftur tilfinningalega og karakterlega af fullu miskunnarleysi.  Og hvað gerist ef hann snýst gegn og hafnar þeim sem upptökin eiga að ofbeldinu sem oft eru í rauninni ættingjar hans þó formið sé kannski félagsmálayfirvöld?

Viðkomandi á þá enga að í heiminum. 

Niðurbrotin manneskja sem á enga að. 

Er hægt að hugsa sér skelfilegra hlutskipti? 

 

 

Í lífshættu af átröskun