Lyktargátan ráðin fyrir hann dr. Gunna

Dr. Gunni var að skrifa um lykt á baksíðu Fréttablaðsins í fyrradag og segir: „Á Hverfisgötunni fann ég á dögunum ótrúlega góða bakaríslykt. Þessi lykt er oft þarna en ég hef aldrei áttað mig á því hvaðan hún kemur. Lyktin æsti mig svo mikið upp að ég þræddi öll bakarí miðbæjarins leitandi að sætabrauðinu sem mér fannst lyktin vera af". 

Árum saman hafði ég fundið þennan ilm á Hverfisgötunni. Og hann gerði mig líka alveg bandóðan eins og dr. Gunna. Ég þefaði uppi öll bakarí bæjarins í leit að göfgri uppsprettu þessarar höfugu lyktar, var þar með nefið ofan í öllu og hafði það af að verða létt skotinn í öllum sætabrauðsstelpunum sem afgreiða í þessum búðum ljúfar og vellyktandi. En ilmurinn eini átti samt ekki þarna sína uppsprettulind. Þótt hann virtist umlykja allt í bænum var hann þó hvergi. 

Alveg eins og eilífðin.  

Loks var það einn kaldan vetrardag að  ilmur þessi barst mér að vitum sætlegri og lostlegri en nokkru sinni fyrr. Þá var ég staddur á horni Vitastígs og Hverfisgötu og stefndi niður Vitastíginn á leið niður á Skúlagötu. Og viti menn! Rak ég þá ekki augun í svart og niðurníðslulegt hús beint fyrir framan nefið á mér sem á þessari stundu reis þráðbeint upp í himinbláman og hnusaði græðgislega í allar áttir.

Á þessu svarta og niðurníðslulega húsi voru mörg flennistór vindaugu og innum þau horfði ég beinustu leið inn í mikla og víða hvelfingu þar sem sjóðlheitir súperofnar, tröllauknar hrærivélar, skessulegar skilvindur og rjúkbullandi risastrokkar hömuðust í algleymi við  sætabrauðsins sköpun og bökun.   

Og lyktin maður!

Þá rann upp fyrir mér það ljós að ég var að horfa og hnusa inn í það allrahelgasta í Kexversksmiðjunni Frón á Skúlagötu 28.

Ég hafði fundið uppsprettuna að  ilmi lífsins.   

Athugasemdir

[Heiða B. Heiðars, 17.2.2007 kl. 14:50]

Hehe.. ég áttaði mig einmitt á þessu fyrir ca 3 árum. Vinnustaðurinn minn var þarna rétt hjá og í ákveðinni vindátt fylltist húsnæðið af þessari lykt!! Við vorum alveg að tapa okkur yfir því að finna ekkert bragð með lyktinni. Eftir að við föttuðum uppsprettuna vorum við fastagestir þarna og fengum kex í poka... jafnast ekkert á við nýbakað verksmiðjukex:)

[Sigurður Þór Guðjónsson, 17.2.2007 kl. 17:47]

Já og fínna er að vera kexruglaður en fjósruglaður.  

[Jón Steinar Ragnarsson, 17.2.2007 kl. 23:20]

Ég vaktaði einu sinni þessa draumaverksmiðju sem ábúðarfullur öryggisvörður, enda varla vanþörf á.  Freistingin stóra smýgur út um allar rifur og gáttir og ærir fólk, eins og ljóst er af pistlinum.

Með mér vann mjög þykk kona í þessu starfi og var henni ekki treyst fyrir þessari vöktun af einhverjum ástæðum. Hún hélt sig því mest á stjórnstöðinni og gekk undir nafninu öryggisvarðan. 

[Kolbrún Hlín (IP-tala skráð) 18.2.2007 kl. 14:37]

Ég bjó einmitt á Hverfisgötu 100 fyrir nokkrum árum og þessi lykt tilheyrir þeim tíma algerlega. Ég vissi hinsvegar strax hvaðan lyktina bar því ég hafði heimsótt Frón kexverksmiðjuna 2 árum áður en ég bjó á Hverfisgötunni.

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 18.2.2007 kl. 19:16]

Þetta er bara ilmurinn góði af brenndri transfitu, sem danskur vísindamaður segir að sé mest af í íslenskum matvörum. Góður ilmur, en þungur fyrir kransæðarnar.

Þar sem ég ber út póst kemur maður oft að húsum, þar sem einhver er að baka heimabakað brauð. það er góð lykt. Enginn hefur þó enn boðið mér brauð. Rómantíkin í Dirk Passer myndunum, sem ég sá í Kópavogsbíói í gamla daga, þar sem Dirk lék póstmann sem var sífellt boðið í kaffi og brauð í miðrum pósburði, er hlaupin út í veður og vind.  Ég mun líkelga aldrei fá sætabrauð og sterkt kaffi, þar sem ég ber út póst. Fyrr verð ég barinn með kylfu eða úðað á mig piparspreyi.

[Sigurður Þór Guðjónsson, 18.2.2007 kl. 19:38]

Nei, fjandakornið Vilhjálmur Örn!