Íslendingar eru ekki svína bestir

Það var blindafyllirí sem skapaði allan blæinn á þessu sukki á bíladögum á Akureyri. Hvað hefði verið sagt ef það hefðu verið ólögleg fíkniefni?

Viðhorf Íslendinga til fíkniefna er einkennilegt. Næstum allir úthrópa ólögleg fíkniefni og fordæma þá sem neyta þeirra. Enginn vill að neysla þeirra aukist. Þegar að áfengi kemur, sem veldur meiri skaða, ofbeldi, slysum og þjáningum en öll hin fíkniefnin til saman, er allt annað hljóð í strokknum. Neyðsla áfengis verður aldrei svo groddaleg að menn haldi samt ekki áfram að vilja opna allar gáttir fyrir því, svo sem selja það í matvöruverslunum. Unglingum er sagt að neyta ekki ólöglegra fíkniefna en þeim er aldrei sagt að neyta ekki áfengis - bara að láta það bíða. Endilega að drekka það á endanum. Sú skoðun þykir sem sagt hallærisleg - eitthvað í ætt við gömlu temnplarana sem þó eru öllum löngu gleymdir - að það sé holt og eðlilegt að drekka ekki brennivín líkt og það er holt og eðlilegt að reykja ekki.

Áfengisneysla triggerar einhverju hömlulausu æði við vissar kringumstæður, blindafylleríi og óspektum, til dæmis á útihátíðum, þar sem fæstir sem taka þátt í svínaríinu drekka þó áfengi úr hófi við aðrar aðstæður. Svona skemmtanir er ekki hátíðir alkahólista fyrst og fremst heldur bara venjulegs fólks. Þær hafa samt öðlast eins konar löghelgun með það að allir megi sleppa fram af sér beislinu. Hátíðirnar eru haldar ár eftir ár þó þær fari úr böndunum í hvert sinn. Kvartanir íbúa í grennd eru ekki teknar til greina. Svínaríið er tekið fram yfir heilbrigt og eðlilegt  líf friðsamra borgara.  

Áfengismórallinn í landinu, sem umber allt og þolir allt, er í sjálfu sér eiginlega alkóhólískt fyrirbrigði. Íslendingar hafa aldrei getað drukkið eins og manneskjur. Þeir drekka alltaf eins og svín. 

Og ekki eru þeir svína bestir.  

 

Erfið nótt á Akureyri