Þrjátíu tonna þunglyndi

Það mætti halda að smitandi melankólía sé að ganga í bloggheimum. Ekki er hægt að þverfóta fyrir bloggurum sem kvarta um biturleika og þunglyndi. Samt halda bloggarar þessir áfram að blogga eins og fjandinn hafi rokið í rassgatið á þeim. Svoleiðis „þunglyndi” finnst mér fádæma ómerkilegt og léttvægt. Ég hef nefnilega sjálfur verið í þrjátíu tonna þunglyndi síðan ég byrjaði að blogga, hvað aldrei skyldi verið hafa, og alls ekkert getað bloggað vikum saman. Samt á ég ekki vanda til þunglyndis heldur einmitt geggjaðs léttlyndis. Ship o hoj!

En bloggelíbloggið hefur mjög óvænt lagst þungt á mína viðkvæmu og nettu sál sem ekkert aumt má sjá. Flestir bloggarar hafa enga sál. Þeir eru sálarlaus kvikindi. Að blogga er svona eins og að berhátta sig fyrir framan glugga þar sem allt er dregið frá. Þá verður híað á mann. Ekki var ég fyrr farinn að opinbera  hugsanir mínar en ég gat ekki lengur skrifað, hvað þá hugsað, sem ég geri nú reyndar aldrei nema á stórhátíðum. Þegar sagt var frá bloggafrekum mínum á mjög glannalegan hátt í Fréttablaðinu með stórri mynd af mér sem ein skrýtnasta vinkona mín sagði að ég hefði verið svo “krúttlegur og sætur” á, þegar ég reyndi einmitt að vera afspyrnu ljótur á og leiðinlegur og svo virðulegur að undrum átti að sæta, féll mér allur ketill í eld og læsti bara síðunni minni. Ég kunni ekki beint við að eyða henni með öllum veðurfréttunum sem ég hafði sett inn á hana en það annálaða og sérviskulega framtak er skilningi allra gersamlega ofvaxið að sjálfum mér meðtöldum. 

En við lokunina byrjuðu vandræði mín að þyngjast svo um munaði. Ég hætti að sofa og hætti að borða en þyngdist samt án afláts. Ég var alveg gífurlega þungur. Sextán tonn var ég orðinn áður en ég vissi af og átti þó enn eftir að þyngjast um næstum því helming. Svo þurfti ein vinkona mín endilega að bjóða mér í mat og reyndi að gleðja mig með léttúðarfullu mali. Ég þoldi þá ekki orðið neina birtu og alls ekki tónlist (og er ég þó illræmdur tónlistargagnrýnandi) og þaðan af síður kvennahjal. Minnst af öllu gat ég þó þolað sjálfan mig. Það gera aðrir reyndar ekki heldur. Nema þessi vinkona mín sem bauð mér í kattarláfujafninginn. Hún skilur allt og umber allt og étur allt. Og hún fær það sannarlega borgað frá mér þúsundfalt.

Til að gera langa og leiða sögu stutta er ég loksins núna að ná honum upp innri manninum. Í gær datt mér í hug í bælinu að gera snjalla málamiðlun við heiminn. Ég hét því að ef ég ekki færi til guðs fyrir áramót af eðlilegum orsökum, geispaði golunni af ólund og harmi, ætli ég að fara þangað af mjög óeðlilegum ástæðum strax á nýjársdag. Byrja þá mitt framhaldslíf. Ég drattaðist fram úr, tók sæng mína og gekk að fullu frá veðurmetaskránni og laumaði henni á netið. Algjört met!  

Og nú skal ég að dansa og dufla og daðra til áramóta og fylgjast með brjáluðu veðrinu og setja margar og skverlegar veðurskrár inn á galopna bloggsíðuna.

Ship o hoj!