Mikilvæg yfirlýsing

Í dag Þreytti ég próf um lífslíkur mínar sem ég fann á einhverri bloggsíðunni. Ég  á víst að verða áttræður. Ekki deginum eldri.

Fjárinnn! Ég nenni ekkert að verða svona hundgamall. Mér finnst ég svo sem alveg hafa lifað nógu lengi. Enda er ég búinn að lifa mitt fegursta og allt það ljótasta er eftir. Og ljótt verður það. Það veit sá sem allt veit.

Ekkert óttast ég meira en verða Alzheimersjúklingur með risastóra bleyju á framtíðar elliheimilinu Sprund. En það er huggun tilvonandi harmi gegn að ég hef gert samning við eina unga og spræka vinkonu mína sem er stór í sniðum og afrend að afli og kvenkostum öllum að kæfa mig með kodda eins og hvern annan eymingja þegar ég veit ekki lengur hvað ég heiti og held kannski að hún sé ástargyðjan Venus.

Og hér með lýsi ég því yfir meðan ég hef enn ofurlítið vit og tækifæri til að ef ég skyldi svo einhvern tíma detta dauður niður vil ég alls ekki að hjartanu verði aftur kippt í gang með feiknastuði jafnvel þó raftólið sé alveg við hendina. Eg get bara ekki hugsað mér að lifa sem heilaskaðaður hálviti það sem eftir væri.

Það er ekkert mál að deyja. Maður veit ekki einu sinni af því. En það er heilmikið mál og óttalegt vesen að vera alltaf að lifa.

? 

Athugasemdir

[Sigríður Laufey Einarsdóttir, 21.12.2006 kl. 10:53]

Aldur er afstæður. Ef þú trúir því að verða gamall þá verður þú gamall - og með risastóra bleyju .

[Sigurður Þór Guðjónsson, 21.12.2006 kl. 11:50]

Gamansemi er líka oft afstæð! En Alzheimer er það reyndar ekki og fer ekki í manngreiningarálit. Ég hef kynnst honum. Og ég held að ótti við verða honum að bráð blundi nú í mörgum.  

[gerður (IP-tala skráð) 24.12.2006 kl. 02:19]

Mikið afskaplega er ég nú sammála þér. Ég skil t.d. ekkert í því að búið sé að lengja lífaldurinn svona ofsalega mikið. Mér fyndist eðlilegra að deyja uppúr þrítugu eins og einusinni var. Eftir það fer maður að hrörna og það er ekkert gaman að horfa upp á það. Ég sjálf er aldeilis búin að lifa allt of lengi og nenni eiginlega ekki að finna upp á einhverju fleira til að dunda mér við fram til áttræðs, það er allt of langt þangaðtil. Þetta er ægileg vinna. En ég veit ekki hvort það er eitthvað meira vesen að vera með Alzheimers en ekki. Ég hef t.d. ægilega gaman af Alzheimernum hennar ömmu; hún fer í allskonar ferðalög og hittir fullt af fólki, fer á böll m.a.s., allt í rúminu sínu og alveg ókeypis. Held að maður eigi bara að leyfa fólki að vera aðeins meira ruglað, svona almennt. Ef það fengist í gegn yrðu ekki svo mikil viðbrigði að verða elliær. Að gera þarfir sínar í bleyju hafa nú allir gert einhverntímann og ekki orðið meint af. Og hef ég þá lokið máli mínu. Í bili.

[gerður rósa gunnarsdóttir, 24.12.2006 kl. 02:23]

Það var eitthvað tæknilegt fokk í gangi þegar ég var að reyna að birta þessa athugasemd, og staðfesti hér með að þetta var fröken asnahöfuð sem skrifaði ofangreint (svo öðrum verði ekki kennt um).