Ég stend með stjörnunum

Nú er Fréttablaðið með leiðara Jóns Kaldals og ýmsir bloggarar búnir að gefa út dagskipun um það hvað mönnum á að finnast um friðarsúluna sem reist var í Viðey rétt áðan. Allir eiga að vera einhuga í fögnuði sínum og samþykki ella skuli þeir nöldurspúkar kallaðir verða með sitt helvítis taut.

Þetta er það sem við köllum umburðarlyndi fyrir skoðunum annarra. Þær eru ekki efnislega rangar með rökum heldur stafa þeir af skapgerðarbrestum viðkomandi. 

Súludansararnir sem dansa nú af gleði kringum Yoko og fræga fólkið hafa sér á parti blásið á áhyggjur sumra mætra manna um ljósmengun sem kynni að skerða enn möguleika borgabúa til að sjá til stjarna himinsins. Hvers virði eru svo sem stjörnur himinsins í miljóna ljósára fjarlægð samanborið við  stjörnur poppsins sem heiðra oss með nærveru sinni? 

Ég stend samt með alvöru stjörnunum af því að ég er nokkur ljósár á eftir tíðarandanum. 

Þó svo að ég skuli fyrir vikið nöldurseggur kallaður verða. 

 

 

Himnaríki einkavætt

Það er ekki orðið lengur líft í landinu fyrir endalausu tali, bæði í fjölmiðlum og annars staðar, um fjármál og viðskipti. Ef eitthvað er leiðinlegt þá er það þetta. En mörgum finnst samt gaman af peningunum sjálfum og helst miklu af þeim. Þess vegna hefur þessi ótrúlega breyting orðið á síðustu árum á því hvað fjármál eru mikið í umræðunni. Það gerðist varla áður fyrr nema eitthvað alveg sérstakt væri að gerast.

Umskipti þessi endurspeglar breytta hugsun. Áður þótti gott að eiga soldið af peningum til að hægt væri að gera eitthvað við þá.

Núna er bara hugsað um peningana þeirra eigin vegna því þeir eru orðnir svo miklir að ekkert er hægt að gera lengur við þá - nema auðvitað að hjálpa fátækum Afríkubúum í hugsjónamóði auðhygjunnar.  

Þetta á líklega eftir að vernsa mikið á næstu árum. Sem betur fer verð ég þá steindauður og farinn beina leið til helvítis því þá  verður búið að einkavæða himnaríki sem aðeins verður opið fyrir þá sem hafa notið  sérkjara við kaup á aflátsbréfum til sáluhjálpar.

 

 

 

 

 

 

Sópað yfir óheilindi

Í hádegisfréttum RÚV voru höfð mótmæli eftir Guðmundi Þóroddssyni forstjóra REI við þeirri fullyrðingu borgarstjóra að ekki hafi verið lagðar fram réttar upplýsingar um kaupréttarsamninga (sem Bjarni Ármannsson er hrifsaði mest til sín vill reyndar ekki kalla slíku nafni ) á fundi eiganda og stjórnar Orkuveitu Reykjavíkur. Guðmundur Þóroddsson fullyrti að listi með nöfnum þeirra sem bauðst að kaupa hafi verið lagður fram,  hve stóran hlut hver og einn fengi að kaupa og á hvaða gengi og þetta hafi verið samykkt af öllum, þar á meðal borgarstjóra, nema fulltrúum vinstri grænna og fulltrúum Borgarbyggðar.

Í beinu framhaldi af þessu var haft eftir Gísla Marteini Baldurssyni að hann kannist ekki við að þessi listi um kaupréttarhafa hafi verið lagður fram. Hann bætti því við að í dag sé viðeigandi að borgarfulltrúar og Orkuveitan standi  saman að því reisa friðarsúlu í Viðey. 

Allir gera sér auðvitað ljóst að þarna er eitthvað óhreint á seyði því fullyrðingar manna um staðreyndir, hvort ákveðinn listi var lagður fram eða ekki, stangast á. Annar hvor aðilanna, Guðmundur eða borgarstjórinn og Gísli Marteinn, hlýtur að  fara með ósannindi í jafn mikilvægu máli.

Skilaboð Gísla Marteins til almennings eru þessi: Við skulum nú bara láta þessi óheilindi liggja og ekki ræða meira um þau og fara að tala um friðarsúlur. 

Hvernig í ósköpunum getur almenningur treyst þessum gaurum sem ráðskast með málefni hans og jafnvel eignir eins og þeir eigi þær og beita blekkingum og óheilindum hve nær sem þeim kemur það vel?

 

Vargar í véum

Nú eru voldugir menn í stjórnmálum farnir að undrast það hvers vegna Bjarni Ármansson og einhver annar maður fá að halda hlut sínum í þessu peningahneyksli við sameiningu tveggja orkufyrirtækja. Þeir tveir fengu að skara eld að sinni græðgisköku með algerum forréttindum. En svo má ekki hrófla við þeim. Hvers vegna?

Er það ekki út af því að miklir auðmennn í íslensku samfélagi eru að varða algjörglega friðhelgir og ósnertanlegir nema þeir séu beinlínis staðnir að augljósum glæpum?

Aukið misréttti og ekki síst ný og áður óþekkt auðsétt, sem einskis virðist svífast og svelgir upp allt sem fyrir henni verður, er orðið fólki sem enn hugsar um almannahag meira áhyggjuefni en flest annað. Þetta mun eiga eftir að skapa mikla spennu, átök og jafnvel ofbeldi í þjóðfélaginu, að ekki sé minnst á mannnlega ógæfu og þjáningu. Hreyfiaflið í íslensku samfélagi virðist vera orðið lítið annað en vélræn peningamaskína sem mylur allt undir sér. Hún er að afmennska þjóðfélagið hratt og hrottalega. 

Og það er eins og menn séu alveg varnarlausir gegn þessu því miklum peningum fylgir svívirðilegt vald sem fer sínu fram eftir eigin lögmálum. Svo  er komið fram við auðmenninna, sem allir eru svo ótrúlega líkir hver öðrum, algjörlega persónulausir, slétttir og felldir, og hafa þennan kurteisa síkópatatalanda, eins og þeir séu kóngar og prinsar og aðdáunin á þeim og linkan í þeirra garð í fjölmiðlum er beinlínis ogeðsleg. 

Samt eru þetta vargar í véum. Þeir skæðustu í þjóðfélaginu. Þeir eru tilbúnir til að legga allt sem heitir manneskjulegt líf og viðhorf í rústir fyrir peninga -réttara sagt fyrir eigin fjárhagslegan ábata. 

Jú, jú, ég er auðvitað bara öfundssjúkur þegar ég skrifa svona. Það eru einu rökin sem auðmennirnir og aftaníossum þeirra dettur í hug ef einhver blakar við þeirri peningasýki sem er að drepa þjóðfélagið og á eftir að ganga frá því að þeir séu að farast úr öfund. Það versta við hina nýju auðkýfinga er nefnilega ekki það að þeir sölsi allt undir sig fjárhagslega heldur miklu fremur sá hroki þeirra að vilja sjálfir ákvarða að nýju hin siðrænu gildi. Þeir sjálfir eru hinir dyggðugu og hinir óflekkuðu en þeir sem leyfa sér að bera brigður á ágæti þeirra og athafnir eru siðferðilegt undirmálsólk sem haldið er öfundssýki. Þessi hugsun gegnsýrir allt þar sem auðmennirnir eru að vafstra. Opniði bara augu og eyru og þá munuð þið sjá það og heyra. Og svo segja þeir nánast fullum fetur að upphæðirnar, oft margir miljaðar, sem þeir sölsa undir sig með lymsku og lævísi endurspegli bara verðmæti þeirra og mikilvægi!   

Er ekki komin tími til að breyta viðhorfinu til manna eins og Bjarna Ármannssonar? Hætta að líta á þá sem mestu hetjur samfélagsins en útmála þá í staðinn sem það sem þeir einfaldlega eru í raun og veru:

Mestu og hættulegustu varga samfélagsins sem engu eira sem á vegi þeirra verður af fullkomnu miskunnarleysi þó það sé kallað því fína nafni viðskipti.  

 

 

 

 

 

Ég vissi það!

Aldrei geðjaðist mér að þessari Marion Jones sem var alltaf að hlaupa. Menn voru sí og æ  að hrósa henni en mér fannst alltaf eitthvað síkópatískt ógeðfellt við hana. Ég læt mér ekki detta í hug að iðrunarjátning hennar nú yfir því að hafa hlaupið á sterum stafi af öðru en loforðum um mildari refsingu fyrir vikið. 

Kannski hef ég þetta sjötta skilningarvit sem um er talað því ég fæ oft svona hugboð löngu áður en hlutirnir gerast.

En kannski er ég bara hnöttóttur og weird. 

Já, samkvæmt áreiðanlegri skoðanakönnun þessarar síðu segja 88 prósent hysterískra aðdáenda minna já við því að til séu voða ljótir svartálfar sem eru svo kolsvartir og vondir að þeir eru gersamlega ósýnilegir. Aðeins 3 prósent segja nei við spurningunni. Það er athyglisvert að fleiri segja mjá í þessari gagnmerku skoðanakönnun en nei, eða 4,5 prósent og hefur kisusvörunum farið fjölgandi upp á síðkastið eftir því sem skoðanakönnunin berst víðar um kattheima. 

Þess vegna fylgir hér mynd af honum Mala í kaupbæti þegar hann var að spá í skoðanakönnunina æði spekingslegur á svip.     

 

Spámaður í eigin föðurlandi

Samkvæmt upplýsingum frá Veðurstofunni var sumarið, sem Veðurstofan telur frá júní til september, hið úrkomumesta í Reykjavík síðan 1984. Þetta kemur heim og saman við spá mína um mesta rigningarsumar í sumar frá 1984 sem ég birti hér á blogginu 5. júní þó "útfærslan" yrði dálítið öðru vísi en ég gerði ráð fyrir. 

Ég er þá eftir allt saman spámaður í mínu eigin föðurlandi! Þeir gera ekki betur á Dalvík.

Nú skyldi ég hlægja, væri ég ekki dauður

Í fyrrakvöld þegar ég var að reyna að sofna á hóteli i Salzburg varð mér svo kalt að mér hefur bara aldrei orðið jafn kalt.

Daginn eftir, fann ég að ég var að fá andstyggilegt kvef.  Þann dag fór ég þrjár flugferðir og bjóst fastlega við að farast í hverri þeirra, fyrst með rellu til Vínar þar sem við biðum í fjóra tíma, svo í þotu til Kaumannahafnar, þar sem aftur var beðið í fjóra tíma, og loks var flogið heim. Þangað komum við klukkan ellefu að Vínartíma og höfðum verið á fótum frá klukkan sex um morguninn. Þá var ég kominn með þennan líka lugnabólguhóstann og var eins og aumingi  ytra sem innra.

Í morgun var ég kominn með hita en átti ekkert að éta og missti hitamælinn svo hann brotnaði. En það var gaman að skoða kvikasilfrið sem þeir mæla hörðu frostin með og pota í það og sjá hvernig það sundrast og leitar alltaf saman aftur. En ég varð að storma út í veður og vind, dem Schnee, dem Regen, dem Wind entgegen, til að kaupa mér hitamæli og mat. Ohne rast und Ruh! Vel á minnst: Ég hef þyngst um þrjú kíló í ferðinni. Ég nenni yfirleitt aldrei að éta en í útlöndum er svo sem lítið við að vera annað en éta - og sofa. 

Nú er ég hér með 39 stiga hita og get ekkert étið. Þetta er eitthvað annað en kvef. Ætli ég sé ekki kominn með hundaæði bara. Ég finn að óráðið er alveg að koma yfir mig. Ég stend nefnilega í þeirri bjargföstu trú að hún Tóta mín pönkína sé bara fyrrverandi pönkína en hef það hins vegar á hreinu að hún er nú orðin algjör skönkína.

Ég á von á Mala klukkan níu í kvöld. Ef ég verð þá ekki steindauðaur úr lugnabólgu og hungri. 

Eftirmáli: Það var alveg frábært veður, nema einn dag í Austurríki. Alparnir voru ólýsanlega fallegir. Nú skil ég hvað  Schubert var að fara í sinni síðustu og mögnuðustu sinfóníu en við vorum að fylgja í fótspor hans í ferðinni. Talið er að landslagið hafi orðið kveikjan að þessari sinfóníu. Og þessi tónlist er nú eitthvað annað en þessi Enimen eða  hvern andskotann hann heitir. Ég hef aldrei þolað hann enda aldrei heyrt með honum eitt einasta lag! 

Nú er mér þungt fyrir brjósti. Samt skyldi ég hlægja væri ég ekki dauður yfir því að eiga von á honum Mala mínum núna klukkan níu.