Kynlífslanganir miðaldra og eldri manna

Í Kiljunni var um daginn talað við Ágúst Borgþór Sverrisson vegna skáldsögu sem hann hefur skrifað um mann sem kaupir sér vændisþjónustu, eða eitthvað í þá áttina. 

Stjórnandi þáttarins tók fram, eins og það væri alveg sjálfsagður hlutur, að fátt fyndist mönnum óviðfelldnara en kynlanganir miðaldra eða eldri manna og Ágúst bætti við að þeir mættu víst ekki hafa slíkar langanir, bara konur og hommar.

Hvers vegna ekki? Hvers konar fordómar eru þetta eiginlega? Kannanir hafa æ ofan í æ sýnt að kynhvöt beggja kynja heldur áfram fram í rauðan dauðann. Sú hugmynd að kynhvötin hverfi með árunum er bara ranghugmynd.  

Er nokkuð ógeðslegra við það að 55 ára maður langi til að sofa hjá en þegar hann var 25 ára? Hvað breytist á þessum 30 árum? Nú er ég ekki að tala um sókn eftir vændi. Það er svo sem eftir fordómatalinu að gera ráð fyrir að kynlífslanganir miðaldra manna beinist bara að vændi.

Þegar koma fréttir af eldri mönnum í sambandi við kynlíf koma oft upp ótrúlegustu og illgjörnustu athugasemdir á bloggsíðum.

Hvaðan kemur þetta?

Ágiskun og grunur: Frá kvennahreyfingunum gegnum árin. Þær hafa útmálað miðaldra og þaðan af eldri menn í óhagstæðu ljósi, sem karlrembur. Það færist svo yfir á kynlífið. Kvennahreyfingin hefur þarna skapað fordóma í ákefð sinni við að eyða öðrum fordómum.  

Það þarf að fara að vinna gegn þessum fordómum af fullri alvöru. Það þarf að leyfa mannlífinu að vera það sem það er. Það þarf að viðurkenna að kynhvötin hverfur ekki með árunum og það sem sæmir ungu fólki sæmir líka eldra fólki.

Fyrst og fremst er fólk yfirleitt fallegt og langanir þess eðlilegasti hlutir í heimi. Sama hvað fólk er gamalt.

 

Alvöru met

Það er nú aldeilis meira fjör í svona metum en þessum íþróttametum alltaf hreint. 

Úrkomumet féllu á að minnsta kosti 33 veðurstöðvum í október

Ómögulegur álitsgjafi

Í gær sagði Kolbrún Bergþórsdóttir í Kiljunni að hún vorkenndi þeim sem sæju rasisma í Tíu litlum negrastrákum og slíkt fólk ætti bara ekki að lesa bækur.

Miklar umræður hafa spunnist um þessa bók og vindur hún sífellt upp á sig. Alltaf birtast fleiri fletir.

Ummæli eins og þau sem Kolbrún lét út úr sér drepur hins vegar alla umræðu. Allir eru bara afgreiddir sem ekki eru á sömu skoðun og hún sjálf.

Þeir sem sjá rasisma í Tíu litlum negrastrákum eru líklega misleitur hópur eins og hinir sem ekki sjá  hann. Margir í báðum hópum eru sennilega bókamenn og vel læsir á texta. 

Er það til of mikils mælst að álitsgjafar í menningarþætti sjái ofurlítið út fyrir sitt eigið nef en tali ekki af skefjalausri þröngsýni og sjálfhverfu? Að þeir geti ofurlítið sett sig í annarra spor í margbrotnum heimi.