Veðurblogg fyrir Zou

Það er blessuð blíðan! Þetta veðurblogg er skrifað í snarheitum fyrir hana Zou, að hennar frómu ósk, til að beina athyglinni frá henni og öllum ösnunum hennar og kvikmyndahasarnum og öllum hennar pottréttum. Allt er það hrein hörmung og hvorki á það horfandi né hlustandi.

En nú ætla ég að arka í bæinn og leita að kærleikanum. Hann ku vera sterkasta aflið í alheiminum og hangir því örugglega á næsta horni.

Heimsfrægar á netinu

Nú er hún Zoa búin að gera dagbækurnar mínar heimsfrægar á netinu. Ég vissi að þær myndu slá í gegn áður en þær verða lesnar. En svo verða þær lesnar þegar ég er dauður og allir missa alveg andlitið og breytast bara í asna.  

Hvar er þessi kærleikur?

Um daginn datt ég inn á bloggsíðu þar sem rætt var um kærleikann. Sagt var að hann væri sterkasta aflið í alheiminum.  

Þetta þótti mér fréttir. Ég hef nefnilega næstum því aldrei rekist á kærleikann. Það finnst mér skrýtið ef hann er eins algengur og sumir vilja vera láta.

En ég hef mætt heilmikilli velvild fólks og hlýju í lífinu. Að mínu viti er dálítill vingjarnleiki samt ekki kærleikur. Mannleg hlýja er nánast alltaf skilyrt. Spáðu í mig og ég spái í þig sagði Megas. 

Ég trúi því að Kristur eins og honum er lýst hafi búið yfir kærleika, skilyrðislausri ást til allra manna. Líka Búdda. 

Mér finnst lýsing Palla postula á kærleikanum fjandi lunkinn og er viss um að hún fellur eins og flís við rass kærleikans.  

Það er sem sagt til kærkeikur. En hann er ekki á hverju strái.

Það þýðir ekkert að segja að kærleikurinn sé alls staðar og maður þurfi bara að opna hjarta sitt fyrir honum. Hjarta mitt er galopið eins og dómkirkja en samt finn ég hvergi kærleika. Hvernig má það vera? 

Þó ég sé þolinmóður og jafnvel umburðarlyndur gagnvart öðru fólki þoli ég ekki fólk sem er sífellt að tala um guð og kærleikann. Það er mín reynsla að þeir eigi minnst af kærleika sem mest tala um hann. Og mestu trúmenn sem ég hef kynnst hafa aldrei minnst á guð í mínu eyru. 

Ekki tala við mig um ástina milli manns og konu og segja að hún sé kærleikur. Flest ástarsambönd eru fyrst og fremst byggð á losta og allt í góðu með það. En hann endist sjaldan lengi og næstum öll hjónabönd breytast í rútinusambönd sem oftar en ekki eru æði súr og eiga ekkert skylt við kærleika.

Þetta vita nú allir en samt er allaf talað í upphöfnum tóni um hjónabönd eins og þau séu innsigli kærleikans.  

Kærleikurinn er sterkasta afl heimsins segja sumir og hafa engu við það að bæta. 

Kannski er þetta rétt hjá þeim. Nú ætla ég að arka í bæinn og vita hvort kærleikurinn verði ekki á vegi mínum. Hress og glaður og til í allt. 

 

 

Dagbækur til sölu!

Ég las í fréttum að þýskur iðnjöfur hefur keypt tvær dagbækur sem Anna Nicole hefur skrifað fyrir litlar 33 miljónir.

Við lestur þessarar fréttar fékk ég hugljómun. Auðvitað að selja mínar dagbækur fyrir morðfjár.

Ég byrjaði að halda dagbók 3. maí 1962 og hef haldið því áfram óslitið síðan. Í bókunum má lesa allar mínar syndsamlegu hugsanir og margt annað andstyggilegt. Þar eru líka brilljant athugasemdir um allt milli himins og jarðar, niðursallandi bókakrítik, poppuð kvikmyndagagnrýni, laglegar tónlistarpælingar, stjórnmálavafstur frá þeim tíma sem stjórnleysingjar gengu um götur, ferðalýsingar framandi og hulduhrútlegar, ástandslýsingar ægilegar, ástamál í löngum bunum, ástarsorgir hjartaskerandi í enn þá lengri bunum, geðveikisleg  heilaköst í allra lengstu bunum, samskipti mín við merka menn og ómerkar konur, heimspekifyrirlestrar yfir sjálfum mér, leyndarmál annarra (sum alveg hrikaleg), blót og formælingar, KLÁM og viðbjóður, níð um margt frægt fólk, trúvillu af öllum sortum en aldrei af verri sortinni, fordómar viðbjóðlegir um menn og málefni  og síðast en ekki síst: sjálfhverft daður við naflann á mér sem lætur blogg nútímans blátt áfram verða altrúístískt í samanburði.

Þetta eru digrustu og langlokulegustu dagbækur íslandssögunnar eins og myndirnar eru til vitnis um. Elstu dagbækurnar eru lengst til vinstri á efri myndinni. En í sömu hillu eru líka þær yngstu til hægri. Á neðri myndinni, á annarri hillu, eru dagbækurnar sem þar eru á milli.

Hver dagbók fæst á miljón. Ýmisleg ótrúleg afsláttarkjör eru í boði ef fleiri en ein dagbók eru keyptar. 

Tilvaldar bækur til gjafa handa vafasömu fólki.

Kaupið dagbækur aldarinnar strax í dag!   

Einstætt tilboð. Stendur aðeins  í dag og á morgun.

Á mánudaginn verða bækurnar brenndar við óhátíðlega athöfn ásamt dagbókarritaranum sjálfum. 

Forðumst bókabrennur!  Verndum hugsanafrelsið! Verndum ritfrelsið! 

Kaupið dagbækurnar! Strax í dag!

  

 

 

  

 

 

Þarf nú ekki að endurskrifa

Pétur Pétursson prófessor í guðfræði er að koma á fót félagi vistfólks á barnaheimilum fyrr á tíð er telja sig hafa sætt þar illri meðferð.  

Þá vaknar ein spurning. Hvað ef stúlkur sem voru vistaðar á Bjargi sem rekið var á vegum Hjálpræðishersins vilja ganga í félagið? 

Pétur prófessor skrifaði nefnilega sögu Hálpræðishersins, "Með himneskum armi", sem út kom árið 1995. Þar segir Pétur í all-löngu máli frá rekstri stúlknaheimilisins og tildrögum þess að því var lokað haustið 1967. Fjölmiðlar sögðu að stúlkurnar teldu sig hafa sætt illri meðferð en Pétur hefur allt aðra sögu að segja í bókinni og getur að engu um viðtalið við stúlkurnar sem kom í vikublaðinu Ostrunni 6. nóvember 1967. Það finnst mér ófyrirgefanleg hlutdrægni. 

Ekki er að sjá í bókinni að Pétur  hafi séð nokkuð athugavert vð rekstur heimilisins. 

Öðru nær. Hann skrifar að margir þeir sem búast hefði mátt við að styddu kristið heimili af þessu  tagi hafi þagað þunnu hljóði "þegar ómaklega var á það ráðist" (bls.184). Sem sagt:  Ásakanir stúlknanna um illa meðferð sem fjölmiðlar sögðu frá voru rangar. Allt var í himnalagi og vitnisburður um annað "ómaklegur".  Höfundur skrifar að tildrögin að lokun heimilsins hafi verið þau að ein stúlkan hafi verið með barn sitt en það hafi verið tekið af henni því stofnunin hafi ekki verið hugsuð fyrir stúlkur með börn. Stúlkurnar hafi fundið sterka samkennd með stöllu sinni og þótt aðgerðirnar hámark frelsisskerðingar."Nemendurnir fylltust hatri sem beindist gegn starfskonum og stjórn heimilisins. Þegar þær fengu siðferðislegan stuðning utanfrá, magnaðist þetta hatur. Í blaðaviðtölum og yfirheyrslum í sambandi við lögreglurannsókn sem fram fór í árslok fegnu þær útrás fyrir þetta hatur" (bls.190). 

Ekkert smáræðis hatur í þessum "vandræðastúlkum" Og auðvitað algjörlega að  ástæðulausu. Þannig var nú þetta að dómi höfundar bókarinnar, Péturs Péturssonar guðfræðings. Á sínum tíma, 1967, var engu líkara en stúlkurnar væru "sökudólgarnir" í málinu við rannsókn þess líkt og gerðist á þeim árum með konur sem sögðust hafa verið nauðgað og gerist það víst stundum enn! Og ekki hafði þetta mat á atburðum breyst hætishót árið 1995.

Já, hvað ef stúlkur sem voru á Bjargi vilja ganga í þetta væntanlega félag?

Ef söguskoðun Péturs Péturssonar er rétt var ekkert  athugavert við heimilið, stúlkurnar urðu ekki fyrir neinu misjöfnu og hafa því ekkert að gera með að ganga í svona félag. Hafi stúlkurnar hins vegar sætt illri meðferð verður Pétur að endurmeta þessa atburði opinberlega.

Það nær ekki nokurri átt að sú saga af Bjargsmálinu sem sögð er í "Undir himneskum armi" fái að standa sem hin "opinbera" söguskýring þessara atburða.

En líklega er þess skammt að bíða að sagan verði sögð af stúlkunum sjálfum en ekki bara Hjálpræðishernum og hirðsöguritara hans.

Viðtalið í Ostunni við stúlkurnar á Bjargi má lesa á meðfylgjandi pdf-skjali. Það hefur að vísu birst áður á þessari síðu en sjaldan er saga um ranglæti gegn minnimáttar of oft sögð. Skjalið er smástund að opnast.

Ekki get ég svo þagað yfir því, úr því maður er kominn með einkafjölmiðil, að langafasystir mín, Guðjónía Bjarnadóttir, var fyrsti "æskulýðsfulltrúi" Hjálpræðishersins. Hún orti eldheita afturhvarfssálma í Herópið og þrumaði yfir syndum spilltum lýðnum á Lækjartorgi. Hún var sómakona mikil og ekki síður maður hennar, Þóroddur Bjarnason skósmiður. Dætur þeirra létu einnig til sín taka í Hernum en settust að í Danmörku. Fjölskyldan bjó í Sólheiði á Urðarstíg og kom móðir mín stundum til hennar þegar hún var ung og átti leið til Reykjavíkur. Guðjónía lést á stríðsárunum síðari.

Hér má sjá mynd af fjölskyldunni fyrir framan Sólheiði. Guðjónía er sú með hattinn. Mér sýnist önnur dóttir þeirra hjóna, sú sem er vinstra megin við stóra manninn, vera alveg fáránlega lík mér! Smellið á myndina með músinni til að stækka hana. Myndin er tekin úr "Undir himneskum armi" en þangað er myndin líklega komin úr Herópinu.  

     

  

 

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• c_documents_and_settings_fri_geir_my_documents_bjarg_0.pdf

Truntusól er ekki skáldsaga

Orðið Truntusól hefur tvívegis verið nefnt af þeim sem hafa gert athugasemdir við bloggið mitt síðustu daga. Þetta er nafn á bók sem ég skrifaði þegar ég var tuttugu og fjögra ára gamall. Á tiltilblaði bókarinnar segir að hún sé skáldaga.

En nú get ég upplýst að svo er ekki þó tveir kaflar í bókinni séu hreinn tilbúningur og slatti hér og þar í henni til viðbótar. Bókin segir frá vist á geðdeild og var útgefandinn, Ragnar í Smára, svo hræddur vegna yfirlæknis deildarinnar, Karls Strand,  og fleira starfsfólks að hann krafðist þess að bókin væri kölluð skáldsaga. Einnig varð ég að fella út ýmislegt gys sem ég gerði að  starfsfólkinu og breyta öllum nöfnum á því. Mér var þetta þvert um geð en varð að láta undan því annars hefði bókin aldrei komið út. Reyndar var mér sagt af manni er starfaði á viðkomandi deild að yfirlæknirinn hafi reynt að koma í veg fyrir útgáfu bókarinnar. Bókin vakti heilmikla athgyli og var upseld fyrir jól svo ég vona að farið hafi ærlega um hann.

Fyrir skömmu var mér bent á ritið "Tengt við tímann, tíu sneiðmyndir frá aldalokum" sem Bjartur og ReykjavíkurAkademían gáfu út árið 2000. Og skrifar þar ekki Hermann Stefánsson bókmenntafræðingur ritgerðina "Geðsmunir" og er þar talsvert fjallað um Truntusól. Hann segir m.a. um bókina: ...„verkið hefur öll verksummerki skáldskapar og lesandinn er látinn koma að því eins og sáldsögu..."

Eins og áður segir er þetta samt ekki skáldsaga. Hermann segir líka um bókina: "Í huga íslenskra lesenda hefur hún yfir sér áru sjálfsævisögulegs ákæruskjals." Og nokkru síðar segir hann: "Truntusól er ekki ákæruskjal. Í verkinu er að finna næstum því einstakt daður við fjölmargar bókmenntagreinar: skáldsögu, stjórnmálarit, dagbókarbrot, tónlistarrýni, heimspekirit, samræðulist, trúarbragðarit, ævisögur, þjóðlegan fróðleik, blaðagreinar, mannlýsingar; þar ægir saman ólíkustu stíltilraunum, rómantískum stemmningum í bland við grimma sjálfsskoðun, ákærum í bland við íhugular mannlýsingar."

Það er ekki að spyrja að því að bókmenntafræðingar lesa margt og margt í bókum sem ekki er þar að finna. Hermann man ekki þá tíma þegar bókin kom út. Ég hef nú bara aldrei heyrt að litið hafi verið á hana sem ákæruskjal. Ég held að það hafi ekki hvarflað að neinum. Sannarlega var slíkt ekki mín ætlun. Það er hins vegar þjóðfélagsgagnrýni í bókinni eins og þá var tíska. Ég held að allir hafi séð að bókin er fyrst og fremst sjálfslýsing höfundar eins og hann upplifði sig þá. Nú er hann allur annar maður! 

Ég hef oft verið spurður að því fram á þennan dag af hverju ég hafi ekki skrifað fleiri bækur og hvort ég ætli nú ekki að fara að skrifa bók. Síðustu árin hef ég svarað því til að ég sé einmitt búinn að skrifa nýja bók. Þá hjarnar spyrjandinn allur við og spyr með gleiðu brosi á vör:

"Skáldsögu?"

"Nei, bók um tónlist."

Og þá stirnar ánægjuglott spyrjandans í vonbrigðargrettu.

Hvað er eiginlega svona merkilegt við skáldsögur? Að menn missi andlitið þegar þær eru ekki skrifaðar heldur annars konar bækur.

Það liggur við að ég sjái eftir því að hafa skrifað Truntusól. Ég var örugglega fyrsti Íslendingurinn sem talaði frjálslega um geðraskanir. En það var ekki til neins.

Nú þrjátíu árum síðar finnst mér fordómar gegn þeim vera meiri en þeir voru þá.

Dauðans alvara

Nú er ég kátur og glaður eins og flesta daga. Fór á Landsbókasafnið og leysti út eldgamla myndabók um líf Schuberts, frá 1913, sem komin er frá prússneska staatsbókasafninu í Berlín. Kannski hafa voldugir nazar verið að fletta henni í den tíð áður en þeir fóru að stríða. Í bókinni eru sjaldgæfar myndir sem varða líf tónskáldsins Schuberts. Ein mynd finnst mér sérlega hugsanavekjandi um hverfulleika lífsins.

Já, í dag erum við kokhraust og kjaftor og rífumst um klám og femínista, álver og einhverja vonlausa stjórnarskrá en á morgun verðum við steindauð og vitum ekkert í okkar haus. Æði margir vita reyndar nú þegar ekkert í sinn haus.

Þegar Schubert, sem var jarðaður við hliðina á Beethoven (ein nauðaómerkileg gröf á milli), var búinn að lúra iðjulaus í gröf sinni í ein fjörtíu ár var hann grafinn upp að nýju og líka Beethoven og voru þeir draugarnir svo fluttir í heiðursmannagrafreit í útjarði Vínarborgar. Ljósmyndatæknin var komin til sögunnar og gátu menn ekki á sér setið að ljósmynda höfuðskeljar snillinganna áður en þeim var aftur mokað í moldina þaðan sem þeir víst komu hvort eð var.

Hér sjáum við myndir af þessum snilldar hausum. Tennurnar sem vantar í Schubert duttu af í gröfinni en til þess var tekið hve fallegar tennur hann hafði að öðru leyti og heilar enda ekki búið að finna upp kókakóla þegar hann var á fylliríi og karlafari í Vínarborg. Hann var nefnilega hommi og algjört  rassgat og krútt. Beethoven var aptur á móti allur í platónskri ást sem kallað er en svo er það nefnt þegar menn eru svo girnda- og getulausir, auk þesss heyrnarlausir og sjóndaprir, að þeir nenna ekki fyrir nokkra muni að brölta upp á kvenmann, já eða karlmann. 

By the way, btw, ég kann nefnilega ekki lengur að skrifa „meðal annara orða, m.a.o.", upp á íslensku enda er hún með eindæmum hallærislegt tungumál sem engan veginn nær hinum fíngerðari blæbrigðum blogghugsanna vorra, þegar ég gekk eftir Tjarnargötunni á lífsglaðri leið minni á Landsbókasafnið framhjá einum litlum bílskrjóði, sem þar lá við stétt, sá ég hvers aftursæti var yfirfullt af klósettrúllum mörgum innbundnum í heljarknippi. Varð mér starsýnt á toilett þetta og undraðist mjög gæsku og náðarríkar gjafir guðs. Fór ekki á milli mála að ökufantur téðrar bifreiðar þjáist af niðurgangi allsvæsnum enda mun einhver skítapest vera að ganga í bænum. Ekki fæ ég þó hana fremur en aðrar pestir því ég er svo eitraður karakter að sýklar og vondir vírusar drepast unnvörpum sem nærri mér koma.

Í gær deildi ég með bloggvænum lesendum nokkrum vísdómsfullum pælingum um bloggsins órannsakanlegu og óstýranlegu vegu og nú skenki ég sömu lesendum þessum fánýtu ritræpuhugsunum um hverfulleika lífsins.

 En myndirnar af tveimur af mestu tónsnillingum heimsins tala sínu máli um það hvað um okkur verður þegar bloggrokkarnir eru þagnaðir og allt er orðið hljótt. Sá ljósi og ljóti að ofan er Beethoven en sá dökki og sæti til vinstri er tannálfurinn Schubert sem samdi Ave María og "Mikið lifandis skelfingar ósköp er gaman að vera svolítið hífaður".   

Týnda frændfólkið

Á bókamarkaðnum í Perlunni um daginn keypti ég Ljóðasafn Hannesar Sigfússonar og seinna bindið af endurminningum hans, Framhaldslíf förumans, en hið fyrra, Flökkulíf, hafði ég þegar eignast. Ég hafði þó lengi þekkt þessar bækur. 

Í febrúar 1989 sat ég við hliðina á Hannesi í samkvæmi rithöfunda en þá hafði ég aldrei séð hann áður. Hann var einstaklega viðkunnanlegur, hlédrægur, eðlilegur, samt ræðinn, vingjarnlegur og yfirlætislaus. Ég kunni svo vel við hann að mér fannst ég alltaf hafa þekkt hann. Og ég hafði á tilfinningunni að honum væri vel til mín. Ég er næmur á slíkt.

Ég sá Hannes aldrei aftur.

Í ágúst 1997 lést móðurbróður minn. Hann var jarðsettur í Vestmannaeyjum og fór ég til Eyja með flugvél til að vera við útförina. Í flugvélinni fletti ég Morgunblaði dagsins og þar var mynd af því þegar kista Hannesar Sigfússonar var borinn af þekktum rithöfundum út úr Dómkirkjunni, þeirra á meðal var Gyrðir Elíasson, kunningi minn og Jón Kalmann Stefánsson náfrændi Hannesar. Hann þekkti ég þá ekkert. Daginn áður hafði ég lesið minningargreinar um Hannes í Morgunblaðinu og var ein þeirra skrifuð af einni allra nánustu vinkonu minni til margra ára.

Ég vissi að móðurafi minn hafði átt mörg systkini. En faðir þeirra dó frá öllum börnunum þegar þau voru ung að árum, rétt eftir aldamótin 1900, og tvístraðist þá fjölskyldan eins og oft gerðist á þessum árum þegar fyrirvinnan féll frá. Móðir hans afa fluttist þá til Vestmanneyja og sonur hennar kom þangað nokkru seinna og settist þar að. Hann kynntist þar henni ömmu, sem var tíu árum eldri en hann, og þau giftust og áttu nokkur börn. Þeirra á meðal var hún mamma og þessi bróðir hennar sem ég fylgdi til grafar þennan síðsumarsdag árið 1997. Afi minn var aðeins 29 ára gamall þegar hann fórst á bát sínum svo mikið uppi í landssteinum við Heimaey að líkast til er þar nú hraun sem áður var saltur sær. Þá var mamma þriggja mánaða. Mér var sagt að afi hafi ort ljóð og verið góður smiður en maður hugsaði ekkert um það frekar. Og ekkert af skáldskap hans hefur varðveist. Öll mín móðurætt hefur það á tilfinningunni að ég líkist honum afa mínum voða mikið. Hér að ofan er mynd af honum.    

Mamma vissi svo sem ekkert um systkini föður síns. En við dauða bróður hennar vaknaði hjá mér löngun til að komast að því hver þau hefðu nú eiginlega verið og hverjir væru afkomendur þeirra, náfrændur mínir og frænkur. Nokkrum árum áður hafði Jón Valur Jensson, sá ágæti maður, tekið saman fyrir mig framætt mína nokkra liði svo ég vissi vel hver var langamma mín og afi, foreldrar Sigurðar Jónssonar afa míns. Eftirleikurinn var því auðveldur að finna systkini hans og börn þeirra.

Þegar ég var barn og unglingur lá ég í bókum og tónlist. Á bítlaárunum setti ég ekki upp myndir af Bítlunum heldur íslenskum skáldum og gömlu tónsnillingunum, Bach og Beethoven og þeim gaurum. Svona var ég nú skrýtinn. Á mínu heimili var enginn sérstakur áhugi fyrir bókmenntum eða músik. Mér fannst ég því vera ansi einn á báti og hugsaði oft um það hvaðan í skollanum ég eiginlega hefði skotist inn í þessa ætt. Mikið hefði ég orðið hissa og glaður á þessum skáldlegu umglinsárum ef ég hefði fundið svo sem eitt smáskáld meðal skyldmenna minna.  Um stórskáld lét maður sig aldrei dreyma.

Þegar ég byrjaði að leita að systkinum hans afa kom þar fljótlega upp nafnið Kristín Jónsdóttir. Hún bjó í Reykjavík kringum árið 1930 og átti með Sigfúsi manni sínum nokkur börn, hét eitt þeirra Hannes og annað hét Lára Margrét.

Þannig  varð það mér ljóst í grúski mínu 19. desember 1997 að Hannes Sigfússon skáld, Gréta systir hans og  skáldkona og móðir mín væru systkinabörn. Ég hef aldrei á æfinni orðið jafn forviða.  Mamma varð ekki minna undrandi og ég held líka dálítið upp með sér. Þó hún væri ekki sérstök bókmenntamanneskja las hún talsvert og vissi vel að Hannes var frægt skáld. Og nú fór hún að lesa bæði systkinin. Henni féll betur við Grétu.

Ég missti af Hannesi. Mikið hefði ég viljað kynnast honum og spyrja hann um móður hans og jafnvel afa hans og ömmu. Þau bjuggu lengi í Hraunholti í Hnappadal eins og forfeður þeirra margir á undan þeim. Ég held þó að skáldskapargrein ættarinnar megi rekja til Dalasýslu frá því upp úr 1750 og eru af þeim meiði, auk Hannesar og Grétu, líka Snorri Hjartarson og Guðbergur Bergsson. En svo eru líka ættlerarnir! Ég nefni nú engin nöfn!

Til hægri má hér sjá mynd af Hannesi Sigfússyni tíu eða ellefu ára gömlum með móður sinni. Myndin var tekin fyrir framan Nýlendugötu 9 í Reykjavík þar sem þau bjuggu þá en ég ólst upp á Vesturgötunni og blasti þetta hús við úr eldhúsglugganum heima hjá okkur.    

Það er enn ein kaldhæðni örlaganna hvað mig varðar að eftir að Hannes fluttist til Íslands eftir langa dvöl i Noregi bjó hann í íbúð á Akranesi þar sem ég hafði verið eins og grár köttur á þeim árum þegar ég bjó á staðnum, um og upp úr 1970. Þá bjó vinur minn í þessari íbúð.

Já, ég missti sem sagt bæði af Hannesi og Grétu. Ég talaði hins vegar við Hrefnu systur þeirra. Hún hafði á orði að ég væri líkur móður þeirra. Það fannst mér vægast sagt undarlegt að heyra.

Krstín, móðir Hannesar og Grétu, dó ekki fyrr en árið 1970. Nokkur önnur systkini hennar lifðu í nokkur ár eftir það. Ég missti af þeim öllum alveg eins og honum afa mínum. En ég man vel eftir  ömmu minni enda var ég orðinn tólf ára þegar hún dó. Ef afi hefði lifað jafn lengi óg hún hefði hann ekki dáið fyrr en árið 1969.  

Mér finnst það ganga glæpi næst hvað fólk er oft ómeðvitað og skeytingarlaust um nánustu skyldmenni sín. Ég hef svo sannarlega bætt úr því hvað mig varðar. Ég er búinn að rekja afkomendur allra langalangömmu- og langalangafa minna, samtals 8 frændgarða.

Og Hannes Sigfússon er þar mesta sörpræsið.