Nú skyldi ég hlægja, væri ég ekki dauður

Í fyrrakvöld þegar ég var að reyna að sofna á hóteli i Salzburg varð mér svo kalt að mér hefur bara aldrei orðið jafn kalt.

Daginn eftir, fann ég að ég var að fá andstyggilegt kvef.  Þann dag fór ég þrjár flugferðir og bjóst fastlega við að farast í hverri þeirra, fyrst með rellu til Vínar þar sem við biðum í fjóra tíma, svo í þotu til Kaumannahafnar, þar sem aftur var beðið í fjóra tíma, og loks var flogið heim. Þangað komum við klukkan ellefu að Vínartíma og höfðum verið á fótum frá klukkan sex um morguninn. Þá var ég kominn með þennan líka lugnabólguhóstann og var eins og aumingi  ytra sem innra.

Í morgun var ég kominn með hita en átti ekkert að éta og missti hitamælinn svo hann brotnaði. En það var gaman að skoða kvikasilfrið sem þeir mæla hörðu frostin með og pota í það og sjá hvernig það sundrast og leitar alltaf saman aftur. En ég varð að storma út í veður og vind, dem Schnee, dem Regen, dem Wind entgegen, til að kaupa mér hitamæli og mat. Ohne rast und Ruh! Vel á minnst: Ég hef þyngst um þrjú kíló í ferðinni. Ég nenni yfirleitt aldrei að éta en í útlöndum er svo sem lítið við að vera annað en éta - og sofa. 

Nú er ég hér með 39 stiga hita og get ekkert étið. Þetta er eitthvað annað en kvef. Ætli ég sé ekki kominn með hundaæði bara. Ég finn að óráðið er alveg að koma yfir mig. Ég stend nefnilega í þeirri bjargföstu trú að hún Tóta mín pönkína sé bara fyrrverandi pönkína en hef það hins vegar á hreinu að hún er nú orðin algjör skönkína.

Ég á von á Mala klukkan níu í kvöld. Ef ég verð þá ekki steindauðaur úr lugnabólgu og hungri. 

Eftirmáli: Það var alveg frábært veður, nema einn dag í Austurríki. Alparnir voru ólýsanlega fallegir. Nú skil ég hvað  Schubert var að fara í sinni síðustu og mögnuðustu sinfóníu en við vorum að fylgja í fótspor hans í ferðinni. Talið er að landslagið hafi orðið kveikjan að þessari sinfóníu. Og þessi tónlist er nú eitthvað annað en þessi Enimen eða  hvern andskotann hann heitir. Ég hef aldrei þolað hann enda aldrei heyrt með honum eitt einasta lag! 

Nú er mér þungt fyrir brjósti. Samt skyldi ég hlægja væri ég ekki dauður yfir því að eiga von á honum Mala mínum núna klukkan níu.     

 

Kveðja frá Vín

Fínnt allt hér. Skreppum á morgun til Slóvakíu. Ég mala alveg af ánægju.

Farinn!

Nú er ég að leggja í hann á Keflavíkurflugvöll. Í kvöld verð ég í Vínarborg.

Bless! 

Vitiði hvað!

Hann Mali minn fór í fóstrið í kvöld til systur minnar. Og hvað haldiði? Eru þá ekki mamma hans og Salka systir hans þar líka og verða í nokkra daga í heimsókn. Það var víst fagnaðarfundur þegar fjölskyldan sameinaðist og mikið malað. Nú er ég bara skíthræddur um að Mali vilji ekkert með mig hafa þegar ég kem til baka.

Hvers virði er þessi Schubert miðað við hann Mala? Annars er Mali svo fyrirfeðarmikill að hann skyggir gjörsamlega á mig síðan hann kom í húsið. Eins og sjá má á myndinni.  

Ferðalag um Schubertsslóðir

Síðdegis á þriðjudaginn held ég ásamt fimm öðrum áleiðis til Vínbarborgar. Við erum allir miklir aðdáendur tónskáldsins Franz Schuberts sem hér á Íslandi er þekktastur fyrir að hafa samið lagið sem sungið er við textann: "Mikið lifandis skelfingar ósköp er gaman að vera svolítið hífaður". Flestir þekkja líka Ave Maríu eftir hann og jafnvel líka Silunginn og Álfakónginn.

Schubert var borinn og barnfæddur í Vín og bjó þara alla sína skömmu ævi. Við ætlum að skoða sögustaði sem tengjast honum í borginni, húsið þar sem hann fæddist og aðra bústaði hans, húsið þar sem hann dó, skólann þar sem stundaði nám í, byggingar þar sem tónverk hans voru flutt, hús þar sem vinir hans bjuggu og krár og kaffihús sem vitað er að hann stundaði. Auðvitað eru sum þessara húsa horfin en staðirnir þar sem þau stóðu eru enn á sínum stað. Það er ég sem hef skipulagt ferðina í höfuðdráttum en ég hef aflað mér nákvæmrar upplýsinga um hvar þessara staða er nú að leita eftir núverandi gatnakerfi. Fyrir ofan sést húsið Þar sem Schubert samdi Álfakónginn og það stendur enn. 

Schubert gerði ekki víðreist um sína daga.En tvö sumur var hann tónlistarkennari hjá greifafjölskyldu sem bjó í Zeléz og var þá í Ungverjalandi en heitir nú Zeliozovice og er í Slóvakíu og er myndin af greidahöllinni. Þangað höldum við einnig og förum sem næst þá leið sem Schubert fór og lá í gegnum Búdapest. Sagt er, og að líkindum er eitthvað hæft í því, að Schubert hafi orðið ástganginn af  Karolínu, annari greifadótturinni sem hann kenndi á staðnum. Á leiðinni til baka förum við m.a. gegnum Pressburg sem áður var en heitir nú Bratisvlava en þar dó Karolína. Hún átti mörg nótnahandrit Schuberts.

Næst síðasta árið sem Schubert lifði dvaldist hann nokkra daga í Graz, sem nú er næst stærsta borg Austurríkis og hana munum við skoða. Á leiðinni þangað er ætlunin að koma við í Eisenstadt en þangað kom Schubert nokkrum vikum áður en hann dó og þar starfaði tónskáldið Jósef Haydn lengst af ævi sinnar, en hann er einn af stærstu snillingum tónlistarsögunnar þó hann sé oft í skugga Mozarts og Beethovens.

Allir bjuggu þessir menn í Vínarborg og þó ferð okkar séu aðallega stíluð upp á Schubert munum við auðvitað hafa augum opin fyrir sögustöðum em tengjast öðrum stórséníum sem bjuggu í borginni meðan hún var mesta tónlistarsetur heimsins.

Við förum líka til St. Pölten, þar sem Schubert samdi óperu sína Alfonso og Estrellu sem er að verða kunn á síðari árum, og að höllinni í Atzenbrugg þar sem hópurinn sem var í kringum Schubert fór í nokkra daga frí í nokkur sumur. Þar var farið í samkvæmisleiki og iðkuð tónlist og á vellinum framan við höllina voru leiknir boltaleikir.

Schubert fór tvisvar til Steyr sem talin er einhver fegursta borg Austurríkis og var þar reyndar gerður að heiðursfélaga Tónlistarfélagsins meðan hann var enn á lífi. Við förum þangað og komum við í Kremsmünster og klaustrinu í St. Florian þar sem Anton Bruckner gerði garðinn frægan. Besti vinur Schuberts var frá Linz og þangað kom Schubert einnig um sína daga og við fylgjum dyggilega í hans fótspor. Sömuleiðis förum við til Gmunden sem myndin hér er af. 

Sumarið 1825, þegar Schubert var 28 ára, fór hann í lengstu ferðina á ævi sinni. Þá kom hann ekki aðeins til Steyr og Linz  heldur einnig til Salzburg, fæðingarstaðar Mozarts. Það er samt einkennilegt að í bréfum þar sem Schubert lýsir ferðinni til Salzburg nákvæmlega er hvergi minnst á Mozart en hins vegar mikið sagt frá því þegar hann kom að gröf Michaels Haydns, bróður Jósefs, sem grafinn er í borginni.

Lengst frá Vínarborg komst Schubert um sína daga til Gastein og var þar nokkrar vikur. Náttúrufegurðin þar hafði djúp áhrif á hann og hann hóf þá að semja sína síðustu og mestu sinfóníu, hina svonefndu „stóru" C-dúr sinfóníu til aðgreiningar frá annarri sinfóníu sem hann hafði áður samið í sömu tóntegund. Sú „stóra" er gegnnumsýrð af náttúrudulúð og náttúrutignun sem var reyndar algeng á rómantíska tímabilinu og er runnin frá heimspekingnum Schelling.

Við fljúgum svo frá Salzburg til Kaupmannahafnar og þaðan heim.

Ég veit ekki til að nokkurn tíma hafi verið farin ferð þar sem menn feta nákvæmlega í fótspor Schuberts um Austurríki og nágrannalöndin. Við ferðafélagarnir munum að sjálfsögðu taka myndir, bæði ljósmyndir og videómyndir á góðar vélar.

Þeir sem verða í ferðinni auk mín eru Haukur Guðlaugsson organisti og fyrrverandi Söngmálastjóri Þjóðkirkjunnar, Jón B. Guðlaugsson, sem kunnur er sem þáttagerðarmaður í útvarpi  og þýðandi og þulur í sjónvarpsþáttum, nú síðast í þáttunum um sólkerfið, Ólafur Thoroddsen tæknimaður og flugstjórarnir Leifur Árnason og Ólafur W. Finnsson.

Ég á ekki von á því blogga neitt frá og með þriðjudeginum og þar til komið verður heim eftir eina tíu daga.

Vegna fjölda fyrirspurna er rétt að upplýsa að Mali litli verður í fóstri hjá systur minni meðan ég er í ferðinnni. Hún á tvo harðsvíraða útiketti svo Mali hlýtur að mannast all mjög - kattast vildi ég sagt hafa - meðan hann verður hjá Helgu frænku sinni.

Ég og löggan

Vinkona mín hringdi í mig í gærkvöldi og spurði hvort ég hefði nokkuð lent illa í löggunni. Ég virtist hafa á henni svo illan bifur að sér hefði nú bara dottið þetta í hug.

Kannski hefur fleirum dottið þetta í hug.

En þessu er fljótsvarað: Ég hef aldrei lent í löggunni. Ég hef aldrei verið handtekinn enda ekki að drekka og dópa og fremja glæpi. Ekki einu sinni að pissa á almannafæri.  

Ég hef sem sagt ekkert sérstakt á móti löggunni. Mér finnst meira að segja eins og mörgum öðrum að Jón Geir sé rosalega krúttlegur.  

Hins vegar komu þarna upp tvö löggumál á sama tíma sem ég skrifaði um, stóra Jóns Geirs búningamálið og  litla guttamálið með víkingasveitinni. Finna má að hvoru tveggja án þess að vera á móti löggunni svona yfirleitt. 

Það er því bara tilviljun að ég skuli hafa verið að skrifa tvisvar núna gegn blessaðri lögreglunni sem er sómi og skjöldur landsins þegar menn lenda í vandræðum. 

Mér er síður en svo alls varnað þegar lögreglan er annars vegar. Aldrei mundi ég ybba gogg við hana ef hún birtist á sviðinu þar sem ég væri, en mér skilst að hún megi hvergi láta sjá sig án þess að verða fyrir einelti og aðkasti. Ég mundi hins vegar lúffa þegar í stað og verða eins og bráðið smjer. 

Þetta vildi ég sagt hafa um mig og lögguna tll að létta af vinkonum mínum og vinum þungum  áhyggjum.  

Ég og bókmenntirnar

Nú stendur yfir bókmenntahátíð. Ekki hef ég lesið eina einustu bók eftir þá erlendu höfunda sem mættir eru til leiks. Ég vissi ekki einu sinni að flestir þeirra væru til.

Sú var tíðin að ég var allur á kafi í bókmenntum og las eiginlega allt sem tönn á festi. Ég þekkti íslenskar bókmenntir, fornar og nýjar, afar vel og las alla höfunda kerfisbundið, bók fyrir bók. Ég las líka heilmikið af útlendum bókum. En fyrir svona fimmtán árum fór þetta að breytast. Ég fór smám saman að lesa minna og nú er svo komið að ég les lítið af því sem kallað er fagurbókmenntir. Ég hef til dæmis ekki fylgst kerfisbundið með íslenskum bókmenntum þessi fimmtán ár. Ég hef lesið bók og bók. Og það sem ég hef lesið heillar mig ekki. Síðasta haust ætlaði ég að byrja á því að lesa það sem ég hef ekki nennt að lesa síðustu árin. Þegar til kom brast mig úthald. Þær bækur sem ég las héldu einfaldlega ekki áhuga mínum. Mér fannst alltaf að ég gæti gert eitthvað betra við tímann. Og ég gafst upp. Það er samt á dagskrá að gera aðra tilraun.

Ég er samt ekki hættur að lesa. Ég er sílesandi. En í stað þess að lesa ímyndanir skálda les ég fræðilega bækur um veröldina; sagnfræði, heimspeki og vísindi, alveg sérstaklega náttúruvísindi. 

Ekki veit ég hvernig á þessari breytingu stendur. Ekki hefði ég trúað því þegar ég var ungur ef því hefði verið spáð fyrir mér að þegar ég væri loksins orðinn gamall og vitur að fagurbókmenntir hættu að heilla mig upp úr skónum. Þær hafa samt enn smávegis aðdráttarafl. En bara þegar ég er í vissri  stemningu. Áður höfðu þær ætíð aðdráttarafl. Ég hlusta líka miklu minna á tónlist en ég gerði áður en finnst samt alltaf jafn mikið til hennar koma. Hún er miklu æðri listgrein en bókmenntirnar. 

Alveg sama hvað bókmenntanördarnir segja! 

Já, ég er kominn langa leið frá bókmenntadellu fyrri ára.

Ég er loksins orðinn gamall og vitur.

Andbókmenntalegur eftirmáli: Í dag er hvorki meira né minna en þessi sögufrægi 11. september. Ósköp er hann leiðinlegur. Þá var nú gamli 12. september betri: "Draumur fangans" og allt það, uppáhaldslagið í Guantanamo.  En í dag á ein af bestu vinkonum mínum afmæli og einn af bestu vinum mínum líka.  Bæði eru þau orðin hundgömul og batna ekki með árunum. Ég veit að þau lesa alltaf bloggið mitt og eru mér hjartanlega sammála um þetta.

Myndlistarsýning, ferðalag og fjarhrif

Í dag var ég við opnun myndlistarsýningar Kjartans Ólasonar í Ásmundarsal. Þar eru ansi hreint sláandi myndir á veggjum. Meðal sýningargesta var Sigurjón Magnússon rithöfundur sem skrifaði skáldsöguna um Kristmann Guðmundsson skáld. Ég man alltaf þegar ég heyrði sem unglingur  viðtal Jónasar Jónassonar við Kristmann í útvarpinu. Ég hafði þá engar fyriframskoðanir á skáldinu en fannst þegar ég hlustaði að það gengi ekki alveg heilt til skógar. Ég skynjaði kal á sálinni.

Ég las allar helstu bækur Kristmanns nokkrum árum seinna. Hann er ekki mikið skáld, en þægilega læsilegur. Verk hans eru nú að mestu gleymd eins og þau eiga skilið. Hins vegar var svívirðilega farið með Kristmman á sínum tíma af vinstri mönnum. Ekki síst af alkóhólistanum Sverri Kristjánssyni sem mjög hefur verið hampað af vinstra genginu. Mér fannst hann fyrst og fremst vera hrokagikkur og skrifa upphafinn, flatan og tilgerðarlegan stíl.

Aggi ljósmyndari var líka þarna og við spjölluðum um Elvis. Svo var þarna ægilega sæt kona sem ég veit ekkert hver er. Nú þarf ég að fara að leggjast í njósnir.      

Í kvöld fer ég á fund hjá Schuberthópnum. Við erum nokkrir félagar sem erum að undirbúa ferð til Austurríkis, Ungverjalands og Slóvakíu. Við ætlum að þræða nákvæmlega alla sögustaði sem tengjast Schubert. Það er ég sem hef skipulagt hvað á að skoða en aðrir sjá um praktísku  hliðina, svo sem það að ganga frá gistingu og bílaleigu.

Ég hef oft komið til Vínarborgar. En það er í mér einkennilegur kvíði út af þessari ferð. Mér finnst eins og það gerist eitthvað. Hvað skyldi það nú vera?

Ég finn oft á mér hitt og þetta. Ég finn til dæmis  iðulega þegar koma sérlega krúttlegar  athugasemdir inn á bloggið mitt. Þá fæ ég alltaf sérstaka tilfinningu og fer að gá á bloggið. Það bregst ekki að þá er komin athugasemd frá Zou eða Pönkaranum eða Skessu eða einhverjum öðrum stórvinum í blogginu.  

En ég finn aldrei á mér leiðinlegar athugasemdir.   

Sicko í stað sjálfsvígs

Nú er mér öllum lokið. Ég var búinn að skrifa langa og feikna grimma færslu um vitleysisganginn í framkvæmdastjóra Geðhjálpar að vilja láta kryfja allt gamalt fólk til að gá hvort það hefði framið sjálfsvíg. En viti menn! Einmitt þegar ég ætlaði að birta færsluna kom ég við eitthvað á músinni og færslan hvarf út í tómið. 

Ég sem var í svo flottum ham. 

Í gær sá ég myndina Sicko eftir hann Michael Moore. Jú, þetta er grátbrosleg mynd og allt það en mér finnst hún samt rýrasta myndin sem ég hef séð eftir hann. 

Hún er svo fjandi væmin. Kellíngar eilíflega skælandi alla myndina. Mér finnst í lagi að fólk grenji hátöfum í lífinu ef illa liggur á því. En að grenja í kvikmynd er meira en ég fæ afborið.

Undarlegar tengingar í lífinu

Horfði í kvöld á myndina um morðið á Gunnari Tryggvasyni leigubílstjóra árið 1968  í syrpunni um sönn íslensk sakamál. 

Þegar ég var um tvítugt bjó ég á Kambsvegi í Reykjavík. Einu sinni tók ég leigubíl heim til mín. Ég tók mjög vel eftir bílstjóranum vegna þess að það vantaði á hann annað eyrað. Nokkrum dögum seinna var framið þetta morð og þegar ég sá mynd af hinum myrta þekkti ég strax manninn sem hafði ekið mér heim fáeinum dögum áður. Og hann hafði reyndar átti heima nokkrum húsum ofar á Kambsveginum.

Þegar ég var tíu ára var ég nokkrar vikur með fjölskyldunni í sumarbúðstað í Skorradal. Við vorum þar með lítinn og fallegan hvolp sem hét Kópur. Þá var  hundahald bannað í Reykjavík og þegar við komum aftur í bæinn var hvolpurinn settur í fóstur hjá manni sem bjó  skammt utan við bæinn. Og það var einmitt maðurinn sem grunaður var um morðið á Gunnari leigubílstjóra en var sýknaður fyrir rétti. Svona getur maður tengst mönnum og atburðum á hinn undarlegasta hátt.

Til hægri er mynd af mér og hvolpnum. Ég er ansi góður með mig á myndinni en hundurinn samt miklu betri. Hægt er að stækka myndina með tvíklikki til að sjá það. 

Einkennileg var þessi mynd í sjónvarpinu. Maðurinn var sýknaður fyrir dómi en samt var eins og myndin vildi endilega gera hann sekan  þó það væri sláandi í málinu að ekki var nokkur leið að finna ástæðu fyrir því að sakborningurinn hefði viljað myrða manninn.

Þetta er ægilega vond sjónvarpsmynd.