Gamlar minningar

Íþróttablað Morgunblaðsins segir frá því í dag að nú sé hálf öld liðin frá því að Hilmar Þorbjörnsson setti íslandsmet í 100 metra hlaupi sem enn stendur. Þetta gerðist á gamla Melavellinum í Reykjavík. Það vill svo til að ég var á vellinum þennan dag og man vel eftir undrun áhorfenda þegar metið var tilkynnt í hátalarakerfinu. Þetta mun vera eitthvert elsta íslandsmet sem enn stendur.

Ég var líka á Laugardalsvellinum þegar Vilhjálmur Einarsson setti íslandsmet í þrístökki, 7. ágúst 1960 og stökk 16.70 metra. Það hefði verið jöfnun á heimsmeti ef pólverjinn Jósef Schmidt hefði ekki nokkrum dögum áður stokkið fyrstur manna yfir 17 metra. Met Vilhjálms stendur enn sem íslandsmet.

Ég er hreinlega alls staðar þar sem hlutirnir gerast á vettvangi íþróttanna! Ég leyni sem sagt heilmikið á mér. 

Loks vil ég taka það fram af gefnu tilefni þennan síðsumarsdag að ég hef hreinustu andstyggð á hvers kyns menningu. Ef ég ætti pístólu myndi ég spenna upp á henni gikkinn við það eitt að heyra orðið nefnt.

Hvort sem það yrði nú að nóttu eða degi.  

 

Surtsey og Upptyppingar

Í gær skoðaði ég Surtseyjarsýninguna í Þjóðmenningarhúsinu. Ekki fannst mér mikið til hennar koma. Einna mest gaman var að þessari "tímavél" sem sýndi hvernig talið er að eyjan muni líta út allt til ársins 2130. Þá verð ég nú orðinn gamall og geðstirður! En þetta speglaverk á sýningunni var bara asnalegt. Þannig sér maður aldrei í náttúrunni og ég hef ekki áhuga á arty súrrealisma á sýningu um eldgos, bara plein staðreyndum.

Svei mér ef ég er bara ekki nú þegar orðinn gamall og geðstirður!

Surstseyjargosið er eina eldgosið sem ég hef séð með mínum eigin augum.  Og það tvisvar fremur en einu sinni. Aðeins nokkrum klukkustundum eftir að sást til gossins úr sjó 14. nóvember 1963 fór ég með öðru fólki í bíl að Kambabrún til að horfa á það. Þá stóð gjóskutrókurinn hátt í loft upp.

Sumarið 1964 var ég messagutti á flutningaskipinu Hvítanesi sem seinna hét Vatnajökull. (Skipafélagið sem átti skipið fór reyndar á hausinn í þessari ferð og ég hef enn ekki fengið greitt kaupið mitt fyrir uppvaskið). Við héldum frá Vestmannaeyjum aðfaranótt 21. júlí og sigldum framhjá Surtsey. Þetta skrifaði ég þá í dagbókina mína: "Í nótt sigldum við að Surti og var þá mikið gos í honum. Eldsúlan sást af og til en hraunið rann fram á tveimur stöðum. Rauður bjarmi lýsti upp himininn og sjóinn. Þetta var stórkostlegasta sjón sem ég hef séð." Myndin sem hér fylgir er tekin af Sturla Friðrikssyni og er tekin með bessaleyfi af vef Surtseyjarfélagsins.  

Þetta gos var allaf ótrúlegt sjónarspil. Ekkert sjónvarp var í landinu nema síðustu mánuði gossins en frægar kvikmyndir eru til af gosinu.

 

Ég er hræddur um  það yrði núna handagangur í öskjunni hjá sjónvarpsstöðvum ef við fengjum annað eins gos. Og nú vantar sárlega gott eldgos. Páll Einarsson jarðeðlisfræðingur verður enn að herða sinn talanda ef hann ætlar að hafa það af að tala upp eldgos við Upptyppinga.

Það lýsir annars best lágu menningarstigi  og tæpri náttúruvitund  bloggverja að þeir hafa aðallega verið að klæmast með þetta nafn á síðum sínum og ekki eytt orði að því landrisi sem þar er að verða ansi stíft sem stefnir loks að útspýtingu allsvakalegri. 

Ég vil fá almennilegt súpergos úr þessum Upptyppingi en ekki neitt ómerkilegt túristagutl. Það veitir ekki af að hrista upp í þessari logmollu sem grúfir yfir öllu. Minnst þúsund rúmkílómetra af gosefnum vill ég fá upp í loftið, sjóðheit og þykk og velllandi, þegar Upptyppingurinn gossar loksins öllu gumsinu út úr sér. Þá verður nú nú aldeilis aksjón, spenna og hasar. 

Gott ef verður bara ekki heimsendir.

Að draga sig í hlé

Ég verð að játa að síðan ég kom heim frá Krít hef ég dregið mig í hlé. 

Annað veifið kemur yfir mig ómótstæðileg þörf fyrir að vera einn með sjálfum mér og vera í friði. Ég kann mjög vel að vera með sjálfum mér. Og það án þess að hafa músik glymjandi yfir mér eða glápandi á sjónvarp eða myndbönd. Mér finnst bara frábært að vera einn og kynnast sjálfum mér. Maður getur ekki skilið heiminn nema gegnum sjálfan sig. Samt á ég auðvelt með að samlagast öðrum þegar ég kæri mig um.

Hvað var það á Krít sem snéri mér frá heimsins glaumi inn á innri brautir?

Það er leyndardómur.  

 

 

 

Súrt í broti

Svo ég fari nú loksins að tala í alvöru eftir að ég fór í fríið verð ég að viðurkenna að mér finnst dálítið súrt í  broti að þessi einmuna veðurblíða í Reykjavík og víðar skuli nú einmitt hafa komið þegar ég var víðs fjarri. Það er alls ekki gefið að sagan endurtaki sig meðan ég lifi.  

Eins og lesendur þessarar síðu vita er ég æstur veðuráhugamaður og hef fylgst daglega með veðrinu í fjörtíu ár og lesið allt sem ég hef komið höndum yfir um íslenskt veður fyrr og  síðar. Ég veit því vel að ég hef verið að missa af sögulegum atburðum í verðurfarslegu tilliti.

Og svo vitum við öll að gott veður er hvergi eins gott og á Íslandi!

Í gær var meðalhitinn í Reykjavík kringum 13,2 stig, næstum því þrjú stig fyrir ofan það meðallag sem nú er í gildi. Aðeins júlí 1991 stenst einhvern samanburð við þennan að þessu leyti. Svo er það þurrkurinn sem er einsdæmi. Merkilegastur er hann kannski vegna þess að enginn kuldi hefur fylgt honum.

Það er líka óvenjulegt að engin sérstök hitabylgja hefur komið til að halda uppi þessum háa meðalhita heldur verið nokkuð jafn og fínn hiti. Ef glæsileg bylgja kæmi nú eftir svona viku, en væri áfram hlýtt þangað til, gætum við kannski fengið fjórtán stiga júlí! Það ætti sér enga hliðstæðu.  

Við bíðum spennt! 

 

Ég hefi fundið

Nú er ég víst búinn að sjá það markverðasta sem heimurinn hefur upp á að bjóða. Ég er búinn að sjá Krít og hana Zóu og asnana hennar. Ég hef lengi haft sterkan grun um að ég ætti einhvers staðar sálufélaga í þessari voluðu veröld. Og nú veit ég það með vissu. Og verð vísast aldrei  samur maður - eða asni - eftir. 

   

Ég er að fara til helvítis

Mikil hitabylgja er nú í Grikklandi. Í dag fór hitinn í Efesis í 46 stig, 45 í Kalamata og í Hania á Krít voru 42 stig.

Ég er ansi hræddur um að maður mundi nú ekki nenna mikið að blogga í svona svækju. En þangað liggur samt leiðin innan skamms.  Ég hef alltaf vitað það að ég ætti eftir að fara beina leið til helvítis!

Hér fyrir neðan sést á korti frá Wetterzentrale hitinn yfir Evrópu á hádegi  í um 1500 metra hæð. Yfir Krít er hitinn kringum 30 stig en 4 stig yfir Reykjavík  

Ætti að ritskoða bloggið?

Nú er ég svo andlaus að ég á ekki orð. Ég get ekkert sagt um loftslagsmálin, fótboltamálin, kvennamálin, klámmálin eða heimsmálin. Ég er alveg tómur. 

En ég er þó á móti ritskoðun á bloggi sem sumir vilja fara að innleiða. Ef menn setja þar eitthvað sem fer út yfir einhver mörk á að mæta því með sömu aðferðum og öðru efni sem birt er opinberlega. Menn geta kvartað til réttra aðila eða jafnvel kært og svo framvegis. En ef fylgst verður með blogginu með einhverju virku eftirliti sem grípur í taumana í tíma og ótíma mun það fljótlega drepa allt spontanitet í blogginu. Það gera auglýsingar líka. Að ekki sé minnst á fégreiðslur.

Ég ætla svo í lokin að trana fram mínu eigin mikilvægi og birta veðurkort (að vísu ekki gott) frá þeim degi sem ég var í heiminn borinn en það var auðvitað í Vestmannaeyjum. 

Og  svo er það spurningin hvort ekki sé hægt að spá í veðurkort manna eins og hægt er að spá í stjörnukort manna.

Segðu mér hvernig veðrið var þegar þú fæddist og ég skal segja þér hver þú ert og hvernig örlög þín verða ráðin!

Daginn sem ég fæddist var lægð á Grænlandshafi sem olli suðvestanbarningi á landinu. Og sjá! Líf mitt hefur verið einn heljarinnar útsynningsrosi með hryðjum og hryssingi. En bjart á milli.  

 

 

Ciccolini er þá ekki dauður!

Það kom við hjartað í mér þegar ég las á blogginu hans Egils Helgasonar að hann hefði heyrt Aldo Ciccolini halda píanótónleika í Þessalóníku. Og hann lék auðvitað eins og meistari.

Það var einmitt Aldo þessi Ciccolini sem lék á fyrstu grammófónplötunni sem ég eignaðist. Það var sumarið 1962 þegar ekki var einu sinni búið að leggja drög að flestum bloggurum sem nú gera sig breiða á blogginu. Aðalverkið á plötunni, sem enn  er í nothæfu standi, var hvorki meira né minna en píanókonsert nr. 1 eftir Tsjækovksí, þessi frægi frægi, en aukalag var Mefistóvalsinn eftir Liszt en Ciccolini er einmitt mikill Liszspesjalisti. Og leikurinn er frábær, silfurtær og glitrandi.

Ég hélt hins vegar að  Ciccolini væri löngu dauður og grafinn og varð steinissa á því að hann væri enn að spila og það fyrir Egil Helgason! Og mér fannst ég allt í einu eiga heilmikið sameiginlegt með Agli og upplifði sterkt samhengið í mannlífinu, samanber "samhengið í íslenskum bókmenntum", sem sennilega hefur þó loksins rofnað í seinni tíð - en hverjum er svo sem ekki sama. Ég er  sjálfur að fara til Grikklands eftir nokkra daga og finnst ég því alveg ekstra spesjal deila margnþrugnum örlögunum með honum Agli Helgasyni.

Einu sinni ræddi hann við mig um veðrið í sjónvarpsþætti og öðru sinni í útvarpsþætti. Þá var hann lítið þekktur. En nú er hann orðinn mikið þekktur.

Enda vill hann ekkert við mig tala lengur!    

Ég hlakka annars afskaplega mikið til að yfirgefa þetta volaða land og fara til Krítar. Þar hitti ég manneskju sem mælir allt upp í mér, meira að segja svo hrúleiðinlegar veðurpælingar að jafnvel stærstu og ógurlegustu skessur verða öldungis að steini.

 

Hún Vera frá Rússlandi

Þetta er allt annað líf síðan fór að hlýna. Nú er veðrið orðið eðlilegt eftir árstíma. Og það á eftir að batna enn til muna því hlýr loftmassi er að koma beint frá Rússlandi.

Fyrsta utanlandsferð mín var til smáborgar í Rússlandi sem heitir Onega og er innst í Hvítahafinu. Þá var ég þrettán ára og var messagutti á flutningaskipi. Þarna kynntist ég ungri stúlku sem kom oft í sjómannaklúbbinn á kvöldin en á daginn vann hún við uppskipun á timbri við höfnina.Við urðum miklir vinir þó hún væri nokkrum árum eldri en ég og við gætum ekki talað saman því hún skildi aðeins rússnesku. En við brostum bara inn í hvort annað. Hún fluttist síðar úr borginni og býr nú suður í Kákasusfjöllum. Við erum enn í sambandi. 

Daginn sem ég sá hana fyrst, 6. júní 1961, var einmuna blíða og var það allan tímann sem við vorum í höfn en það voru nokkrar vikur. Við sigldum svo burt en komum aftur seinna um sumarið. Alltaf var sama blíðan. Og þetta reyndist með hlýjustu sumrum við Hvítahafið.

Þessi stúlka hét Vera. Og hér fyrir ofan er mynd af henni sem tekin var þegar hún var að vinna í timbrinu í Onega. Hún sendi mér myndina fyrir nokkrum árum. Og svona leit ég út þegar ég kynntist henni. 

 

 

 

 

 

Allt gott kemur frá Rússlandi. Ljúfar minningar, sumarblær og sólskinsblíða.  

Afsökunarbeiðni

Þegar ég var strákur í Gaggó Aust var þar einn eldri nemandi sem var algjör stjarna í skólanum. Hann var alveg hryllilega gáfaður og skemmtilegur og svo mælskur að það leið yfir stelpurnar þegar hann steig í ræðustól en þar vildi hann helst alltaf vera. Stelpurnar, sem nú eru reyndar orðnar stútungskellíngar, voru líka bálskotnar í honum. Eiginlega gerði þessi maður allt vitlaust í skólanum með því einu að vera bara til. 

Það sópaði beinlínis að honum. Líka utan skólans enda virtist hann vera tíu árum eldri en hann var. Ekki síst gerði hann garðinn frægan í Keflavíkurgöngum þar sem hann kjaftaði sig með glans inn á aðal númerin sem voru auðvitað öll afgamlir kommar og einstakir gáfumenn.

Ég keypti mér jakka eins og þessi maður átti.

Hann var sem sagt eitt af mínun átrúnaðargoðum þegar ég var í gaggó.

Hann hét Jón Sigurðsson og allir spáðu honum glæstum frama.

Svo liðu árin. Löng og ströng fyrir alla. 

Þegar Jón Sigurðsson opnar nú munninn vellur út úr honum vélræn munnræpan með þvílikum frösum og endemum að menn eru farnir að kalla hann páfagaukinn. Hann þykir nú lang leiðinlegasti og hallærislegasti stjórnmálamaður landsins. 

Hvað varð af brilljant og skemmtilega manninum sem einu sinni hreif alla með sér?

Hvar hafa dagar lífsins lit sínum glatað? Gerir pólitíkin alla svona leiðinlega?

Ég biðst innilega forláts á því að hafa fallið fram fyrir þessu átrúnaðargoði í æsku minni.

Þá var maður nú ungur og vitlaus.