Hrópandi ranglæti

Héraðsdómur Reykjavíkur hefur hafnað beiðni Lúðvíks Gizurarsonar um opinber skipti á dánarbúi Hermanns Jónassonar.

Samt er talið sannað að Lúðvík sé sonur Hermanns. Og börn eru lögerfingjar foreldra sinna.

Í lögum um skipti á dánarbúum segir að sá sem telji að gengið hafi verið fram hjá sér við skipti á dánarbúi geti krafið þá sem nutu arfs um endurgreiðslu. Héraðsdómur beitir fyrir sig þeim orðum í lögunum að gera verði þessa kröfu innan tíu ára frá lokum skiptanna. Héraðsdómur hafnaði því kröfu Lúðvíks.

En ágætu dómarar! Hvernig á barn að geta gert kröfu til arfs þegar það er ekki viðurkennt af föður sínum og steinar lagðar í götu þess til að fá úrskurðað um rétt faðerni sitt?

Mér finnst þetta hróplegt ranglæti.

Eflaust hefur dómarinn talið sig bundinn af lögunum en hver veit nema einhver úrræði hafi samt leynst í stöðunni sem hann hefur annað hvort ekki nennt að grennslast fyrir um eða ekki haft þekkingu eða hugmyndaflug til að nýta sér. Aldrei að vita.

En hafi ekki verið neinar smugur er eftir að vita hvort dómarinn muni rétta upp litla fingur til að beita áhrifum sínum til að breyta þessum lögum svo þau nái til svona tilvika.

Eftir stendur ranglæti sem hrópar.

Athugasemdir

[gerður rósa gunnarsdóttir, 20.11.2007 kl. 16:59]

En spurningin er: Var það innan fyrningarmarkanna sem Lúðvík gekk fram í því að fá faðernið viðurkennt?
Eða - ef það var utan fyrningarviðmiðs: Gerði hann allt sem honum var mögulegt til að fá faðernið viðurkennt jafnskjótt og honum bárust þær upplýsingar að Hermann gæti verið faðir hans?
Og: Var öðrum erfingjum ljóst, innan þessara fyrningarmarka, að verið gæti að krafa yrði gerð til þess að fá endurgreiðslu úr þeirra hendi?

(Þar fyrir utan: Þarf maður sem erfir fé, virkilega að bíða í 10 ár með að geta ráðstafað arfinum, þar sem alltaf er sá möguleiki fyrir hendi að einhver gæti komið og gert kröfu í búið?)

En ef Lúðvík hóf málaumleitanir sínar innan þessa fyrningarfrests, hefði öðrum erfingjum átt að vera ljós sá möguleiki að krafa þessi yrði gerð, og allur dráttur á málinu, sem ekki verður kenndur Lúðvíki sjálfum, ætti að dragast frá fyrningartímanum.
Það væri bæði eðlilegt og sanngjarnt (þ.e. ef það telst sanngjarnt yfirhöfuð að hægt sé að gera endurkröfu á erfingja í allt að 10 ár eftir úthlutun arfs).

[Sigurður Þór Guðjónsson, 20.11.2007 kl. 17:16]

Hvað þurfa menn langan tíma til að fatta stöðu sína og hafa burði til að gæta réttar síns? Og á hvaða hátt gerir tíðarandi mönnum ómögulegt að gera það sem sjálfsagt þykir mörgum árum síðar? Var annars einmitt að hugsa til þín og ætlaði að  fara að skoða síðun þína sem ég geri hér með.

[Þorsteinn Siglaugsson, 21.11.2007 kl. 09:22]

Maðurinn hlýtur auðvitað að áfrýja þessu máli. Mér virðist eðlilegt að líta þannig á að ef hann fer af stað með málið áður en fyrningarfresturinn er liðinn eigi hann einhvern rétt, en annars ekki.

[Tóta, 21.11.2007 kl. 11:44]

Það er vonandi að réttlætið nái fram að ganga fyrir manninn.

[Omar Valdimarsson (IP-tala skráð) 21.11.2007 kl. 19:44]

Var Lúðvík meðal erfingja Gizurar Bergsteinssonar? Eða fara nú hálfbræður hans í mál og vilja fá hans hluta til baka?