Hið íslenska bókmenntafélag og ég

Ég hef í fórum mínum mikið óútgefið handrit að bók um tónlist sem ég hef skrifað. Hún hefur verið full frágengin í nokkur ár. Samning hennar tók mig átta ár og auk þess nokkur ár sem fóru í ýmis konar endurskoðun. Engan útgefanda hef ég þó fundið þrátt fyrir talsverðar tilraunir um tíma. Allir  báru þeir því við að bókin væri of umfangsmikil og erfið í útgáfu fyrir lítið samfélag. Eitt forlagið, Vaka-Helgafell, sendi mér bréf þar sem sagði að bókin væri ''mikið rit og vel unnið'' og harmaði að geta ekki gefið það út. Aðrir útgefendur komu  sjónarmiðum sínum munnlega á framfæri. Einn þeirra sagði að handritið væri einstaklega aðgengilegt fyrir útgefndur, t.d. hvað myndatexta og myndaval varðaði. Allir voru útgefendurnir vinsamlegir og kammó.

Einu sinni barst handritið til Hins íslenska bókmenntafélags. Var það í síðustu viku júní 2003. Reynir Axelsson stærðfræðingur las það yfir en hann var þá í stjórn félagsins.

Hjá forlaginu lá handritið mánuðum saman án þess að ég heyrði nokkuð af því. 

En á meðan það var til skoðunar gerðist það að ég fór á tónleika í Listasafni Sigurjóns með kunningja mínum. Það var 12. júlí árið 2005. Í hléi settumst við að borði til að fá okkur kaffi. Kallaði þá kunningi minn Reyni að borðinu og settist hann hjá okkur. Reyni þekki ég ekki nema í sjón.

Þegar þrír menn spjalla, tveir þekkjast en einn er einum ókunnugur, ganga orð yfirleitt  einhver  á   milli þeirra sem ekki þekkjast enda auðvelt að skapa þriggja manna tal. Það er hluti af kurteislegum umgengnisvenjum. En það gerðist ekki í þetta sinn. Reynir einbeitti sér eingöngu að kunningja mínum. Hann leit aldrei á mig og jafnvel þegar ég beindi spurningum beinlínis til hans svaraði hann ekki og lét bara eins og ég væri ekki við borðið.  

Mig undraði þetta mjög, vitandi það að hann var að lesa yfir bókarhandrit eftir mig. 

Lauk svo hléinu og ég viðurkenni að ég var hálf miður mín. 

Síðan liðu enn margir mánuðir. Aldrei heyrði ég nokkuð frá Hinu íslenska bókmenntafélagi, hvorki munnlega, skriflega né símleiðis. Oft mætti ég Reyni Axelssyni á tónleikum. Hann gaf aldrei færi á að ég heilsaði honum. 

Loks sá ég hann 19. desember 2005 í  Bókaverslun Eymundssonar. Ég ávarpaði hann þá kurteislega og spurði hvort hann gæti ekki komið til mín handritinu. Reynir afskaði biðina og kvaðst mundu gera það.

Aldrei fékk ég neinar skýringar að neinu leyti frá Hinu íslenska bókmenntafélagi hvers vegna það vildi ekki gefa út bókina. 

Allan tímann kom það og fulltrúar þess fram við mig eins og ég væri ekki til. 

Þessi saga rifjaðist upp fyrir mér við lestur þessarar fréttar. 

Ég óska hinu merka íslenska bókmenntafélagi alls hins besta en vona að það hafi tamið sér  nærgætni og virðingu í garð þeirra höfunda sem freista þess að senda því bækur til yfirlestrar.  

Af bókarhandritinu er það að segja að því mun ég farga áður en ég dey.

 

Baugsféð uppurið

Athugasemdir

[Sigurbjörn Sveinsson, 22.12.2009 kl. 23:33]

Borgarleikhúsið hefur í fórum sínum handrit að leikriti, sem vann til fyrstu verðlauna í samkeppni á vegum þess fyrir etv. tuttugu árum eða svo.

Þetta leikrit hefur húsið aldrei tekið til sýninga.

Höfundinum er líka meinað að koma því á framfæri á annan hátt.

Sá höfundur er í enn erfiðari stöðu en þú. Á hann hefur verið sett munnkarfa.

Eins og í hundaleikhúsi. 

[Sigurður Þorfinnur Einarsson (IP-tala skráð) 23.12.2009 kl. 13:49]

Mikið hefði verið leiðinlegt ef Þórbergur hefði fargað öllu sem einhverjum gölluðum mönnum þótti óboðlegt.

[Sigurbjörn Sveinsson, 25.12.2009 kl. 18:48]

Ég gæti alveg hugsað mér að kynnast betur þó í handriti sé þínum skoðunum á tónlist.

[Gunnar, 3.1.2010 kl. 19:42]

Ljót saga og þú átt alla samúð mína. En gerðu það nú fyrir okkur öll að hugleiða frekar að gefa þetta út á netinu heldur en farga því. Vissulega færðu þá líklega litlar eða engar tekjur fyrir vinnu þína en hún mun nýtast öðrum og heiðurinn verður þinn.