Djönkliðið

Íslendingar telja sér trú um að þeir séu fleygir og færir á ensku. En þetta er bara hvimleið goðsögn. Að vera fleygur og fær í einhverju tungumáli er að geta skilið það, talað það, skrifað það og hugsa á því af svipaðri leikni og á móðurmáli sínu. Íslendingar ofmeta enskukunnáttu sína gríðarlega. Verst er þó skriðdýrshátturinn gegn henni.

Stórfyrirtæki með ægilega ríkum forstjórum eru meira og minna farin að gefa tóninn fyrir þjóðlífið og hafa gríðarleg ítök. Litið er upp til ríka fólksins eins og kóngafólks fyrri tíma. Og nú vilja auðmennirnir leggja niður íslenskuna í reynd og hafa þegar gert það í þeim fyrirtækjum þar sem þeir ráða mestu.

Ekki tókst Dönum að gera út af við íslenskuna í margar aldir. Ekki heldur enskum áhrifum í formi myndmiðla eins og kvikmynda og sjónvarps. En ríkustu mönnum landsins, sem eru orðnir svo ríkir að við skiljum það ekki fremur en mergð stjarnanna, mun eflaust takast að gera út af við íslenskuna á örfáum áratugum vegna tröllataks þeirra á þjóðlífinu í valdi peninganna. Í staðinn kemur útþynnt og meira og minna bjöguð enska. 

Þá verður úti um æðri hugsun í landinu. Við hugsum að miklu leyti með tungumálinu. Ef tungumálið er í rústum verður hugsunin líka í rústum. Hún verður bara djönk. Peningaveldið mun breyta íslenskri menningu í algjört djönk. Og fara létt með það! Mörgum mun þó standa nákvæmlega á sama því við lifum nú á öld peninganna en ekki til dæmis öld  endurreisnarinnar eða öld upplýsingarinnar. 

Við lifum á öld djönksins.

Það má því segja að mesta ógnin sem steðjar að þjóðinni sé ekki dóp og glæpir heldur þessi auðmannastétt sem risið heftur upp á seinni árum eins og gorkúlur á haugi.

Djönkliðið.

Mali og óþekktarormurinn

Í dag fór ég með Mala minn til Dagfinns dýralæknis. Þar var hann sprautaður gegn öllum heimsins kattaplágum og ormaeyðandi pillu var troðið ofan í gapandi ginið á honum. Síðan hefur hann líka verið eins og ljós heimsins svo óþekktarormuinn hefur klárlega gengið niður af honum.

Þetta var fyrsta ferð Mala út í hinn stóra heim. Hann var líka voða hissa á því hvað heimurinn er stór og margt fólk í honum. Jafnvel líka aðrir kettir sem hann var skíthræddur við.

Í dag kom Ipanama í heimsókn til að sjá Mala kisa en hafði alls engan áhuga fyrir mér, bróður sínum.

Ég segi það líka: Mali er það langmerkilegasta sem hér er að sjá innan fjögurra veggja. Og hann vissi líka af því og endasentist ekki aðeins milli allra veggja í húsinu heldur upp um alla veggi og upp um öll loft.

En nú hefur óþekktarormurinn klárlega gengið niður af honum.

 

Síkópatinn stökk úr landi

Maðurinn sem Hæstiréttur dæmdi í fangelsi í þrjú og hálft ár fyrir einhverja hrottalegustu nauðgun sem dæmi eru um er vist farinn úr landi eins  og ekkert sé.  

Farbann mannsins, sem valsaði um laus og liðugur meðan rétturinn fjallaði um mál hans, rann út áður en dómur Hæstaréttar féll.

Hann er sem sagt núna að frílista sig í útlöndum ef frétt DV um þetta er rétt.

Margir bloggverjar létu í sér heyra um dóminn og fannst hann alltof vægur en Hæstiréttur mildaði dóm héraðsdóms yfir manninum. En hvað segja menn nú? 

Sá sem hér bloggar er seinþreyttur til vandræða en hann segir nú samt:

Hvers konar ríkisvald er það eiginlega sem lætur mann af þessum glæpakaliber sleppa  eins og ekkert  sé frá afleiðingum gerða sinna? 

Það er nefnilega mála sannast að sjaldan hefur jafn samviskulaus síkópat, sem einskis iðrast og ver gerðir sínar af harðfylgni, verið dæmdur hér á landi.

Og svo frílystar hann sig bara í útlöndum. 

Fórarlamb hans  er hins vegar í hjólastól eða var það að minnsta kosti lengi vel.

 

 

 

Ég og löggan

Vinkona mín hringdi í mig í gærkvöldi og spurði hvort ég hefði nokkuð lent illa í löggunni. Ég virtist hafa á henni svo illan bifur að sér hefði nú bara dottið þetta í hug.

Kannski hefur fleirum dottið þetta í hug.

En þessu er fljótsvarað: Ég hef aldrei lent í löggunni. Ég hef aldrei verið handtekinn enda ekki að drekka og dópa og fremja glæpi. Ekki einu sinni að pissa á almannafæri.  

Ég hef sem sagt ekkert sérstakt á móti löggunni. Mér finnst meira að segja eins og mörgum öðrum að Jón Geir sé rosalega krúttlegur.  

Hins vegar komu þarna upp tvö löggumál á sama tíma sem ég skrifaði um, stóra Jóns Geirs búningamálið og  litla guttamálið með víkingasveitinni. Finna má að hvoru tveggja án þess að vera á móti löggunni svona yfirleitt. 

Það er því bara tilviljun að ég skuli hafa verið að skrifa tvisvar núna gegn blessaðri lögreglunni sem er sómi og skjöldur landsins þegar menn lenda í vandræðum. 

Mér er síður en svo alls varnað þegar lögreglan er annars vegar. Aldrei mundi ég ybba gogg við hana ef hún birtist á sviðinu þar sem ég væri, en mér skilst að hún megi hvergi láta sjá sig án þess að verða fyrir einelti og aðkasti. Ég mundi hins vegar lúffa þegar í stað og verða eins og bráðið smjer. 

Þetta vildi ég sagt hafa um mig og lögguna tll að létta af vinkonum mínum og vinum þungum  áhyggjum.  

Algjör hetja

Gerum ráð fyrir að lögreglumaður biði bana á Íslandi í átökum við mótmælendur eða afbrotamenn. Hver yrðu viðbrögðin?

Þjóðin yrði afskaplega slegin. Fjölmiðlar myndu umsvifalaust gera lögreglumanninn að hetju. Sagt yrði frá ævi hans og fjölskylduhögum og viðtöl yrðu við vini hans og ættingja með myndum úr fjölskyldualbúminu. Ástvinir lögreglumannsins nytu alls staðar einstakrar samúðar. Ríkisstjórnin myndi minnast hans á fundi sínum og prestar biðja fyrir honum af stólnum.  Útförin yrði geysilega fjölmenn og lögreglumenn borgarinnar myndu standa heiðursvörn í fullum skrúða. Ekki síst alvopnuð víkingasveitin með hjálma og skildi. Viðstaddir væru æðstu ráðamenn ríkisins og yfirmenn lögreglunnar. Dagblöðin myndu skrifa um málið í leiðurum, lofsyngja hinn látna en fordæma þann sem banaði honum. Sá yrði síðan dæmdur til hörðustu refsingar. Og hún yrði hörð. 

En lögreglumaðurinn yrði algjör hetja.   

Ímyndum okkur nú að víkingasveitarmaður myndi "fella" einhvern unglinginn vegna skothvella og flugeldasýningar í austurbænum. Hver yrðu þá viðbrögðin?

Þjóðin yrði afskaplega slegin. Lögreglan gæfi út yfirlýsingu til að róa hana um það að farið hefði verið í einu og öllu eftir verklagsreglum lögreglunnar og að ekkert óeðlilegt hefði átt sér stað. Ráðamenn myndu standa algjörlega með lögreglunni, hver um annan þveran og hvar í flokki sem þeir stæðu. Örfáir einstaklingar, svona meinhorn eins og ég og hún Heiða, myndu þó fordæma lögregluna og krefjast opinberrar rannsóknar á atburðinum. En á okkur yrði ekki hlustað. Nafn banamannsins yrði aldrei gefið upp og honum yrði ekki refsað. Allt yrði hins vegar  gert af  yfirvöldum og kannski líka fjölmiðlum til að  gera lítið úr mannorði hins látna og jafnvel fjölskyldu hans að auki. Úförin færi fram í kyrrþey að ósk fjölskyldunnar sem myndi óttast að verða fyrir aðkasti. Engar samúðarkveðjur bærust frá neinum sem teldi sig vera maður með mönnum. Dómsmálaráðherra og lögreglustjórinn myndu samt nota tækifærið og ítreka að ekkert hefði verið athugavert við verklag lögreglunnar. Á laun yrði banamaðurinn síðan hækkaður í tign. Og opinberlega fengi hann heiðursmerki á sterklegan barminn og yrði lofaður fyrir að hafa sýnt einstakt hugrekki og snarræði í vandasömu starfi.

Hann yrði algjör hetja.

Svona held ég að þetta yrði. Er einhver sem heldur að það yrði eitthvað öðruvísi?  

 

 

 

Ekkert að óttast!

Jón Bjartmarz yfirlögregluþjónn var í sjónvarpsfréttum að verja aðgerðir lögreglunnar gagnvart drengjunum sem víkingasveitin réðst á með munduðum byssum. Hann sagði að ekkert hefði verið athugunarvert við framgöngu lögreglunnar.

Þá vitum við það. Vitum hvað íslensku lögreglunni finnst í fínu lagi.

Hann bætti því við að saklausir borgarar hefðu ekkert að óttast hvað víkingasveitina snerti.

En strákarnir? Höfðu þeir ekkert að óttast? Er ekki very very scary að hlaðinni byssu sé beint að hausnum á manni?

En þá vitum við það. Að talsmenn lögreglunnar eru rugludallar sem lifa ekki í heimi raunveruleikans

Jafnrétti í trúboði

Nú er Ísland orðið mikið fjölómenningarþjóðfélag. Þess vegna verður lögreglan að gæta þess vandlega þegar hún fer að stunda trúboð yfir drukknum skrílnum í miðbænum um helgar að bjóða bæði upp á kristilegt trúboð í anda Jesú og  múslimskt trúboð í anda Múhameðs. 

Annað er hreinlega ekki bjóðandi í jafnréttissinnuðu fjölómenningarþjóðfélagi.    

 

Hefðu þeir skotið þá?

Lögreglustjórinn segir að í einu og öllu hafi verið farið eftir verklagsreglum þegar sérsveitarmenn skelltu alsaklausum unglingspiltum á jörðina, handjárnuðu þá og miðuðu byssum að höfðum þeirra. 

Þá er spurninginn hvort verklagsreglurnar kveði á um að hefði átt að skjóta þá í hausinn ef þeir hefðu sýnt mótspyrnu.

Ætli það sé annars ekki talsvert áfall fyrir óharðnaða unglinga að lenda í þessu?

Óbreyttir borgarar sem hegðuðu sér svona og hyldu andlit sitt með grímum yrðu nú bara kallaðir óþokkar og bleyður.  

Á að gilda eitthvað annað um lögregluna?

Hvernig yrði lífið í landinu?

Geir Jón Þórisson yfirlögregluþjónn í Reykjavík mætti í viðtali á sjónvarpsstöðinni Omega í einkennisbúningi sínum og sagði að sögn Blaðsins í dag, „að það væri heillavænlegri lausn að senda trúboða út af örkinni til að leysa miðborgarvandann heldur en að fjölga þar lögregluþjónum." Hann vill að óeirðaseggirnir fái að „kynnast drottni".

Í 17. grein reglugerðar um einkennisbúninga og merki lögreglunnar er kveðið á um að lögreglumönnum sé óheimilt að nota einkennisfatnað  utan lögreglustarfs, nema með heimild lögreglustjóra.

Í Blaðinu segir: „Stefán Eiríksson, lögreglustjóri höfuðborgarsvæðisins, kannast  ekki við að Geir Jón hafi verið í erindum lögreglunnar í þessu viðtali á Omega."

Þetta þýðir að Geir Jón fékk ekki leyfi frá lögreglustjóra til að nota einkennisbúninginn utan lögreglustarfsins.

Hann braut því klárlega  þessa 17 grein reglugerðarinnar.

Og hann hefur játað brot sitt og segir „Það má kannski segja að það hafi verið mistök hjá mér að mæta þarna í einkennisbúningi vegna þess, ég get tekið undir þá gagnrýni á mig." 

Hvað svo?

Þegar lögreglan gómar fólk fyrir að henda rusli í miðbænum breytir engu þó það játi brot sín og gráti beisklega, það verður eigi að síður gert ábyrgt gerða sinna og sektað. Verður þá ekki að bregðast á svipaðan hátt við þeim sem opinberlega brjóta reglugerðir ríkisins?

Blaðið segir: „Stefán segist ekki hafa fengið neinar athugasemdir eða ábendingar varðandi þáttinn en ef um eitthvað athugunarvert sé að ræða af hálfu starfsmanns embættisins þá verði það mál afgreitt gagnvart honum en ekki opinberlega. Að öðru leyti vildi hann ekki tjá sig um það."

Maður spyr sig hvort brot jafn háttsetts manns í lögreglunni fyrir allra augum í sjónvarpi eigi bara að leysa í pukri bak við tjöldin. En fyrst og fremst hvort tregða lögreglustjórans til að ræða málið sé vísbending um það að hjá lögreglunni verði horft framhjá þessu broti með því að yppta bara öxlum.

Hugmynd Geirs Jóns um trúboð yfir óeirðaseggjum miðbæjarins  býður hins vegar upp á aðrar pælingar og all-glæfralegar.

Hugsum okkar að kristnir heittrúarmenn eins og Geir Jón sjálfur, Gunnar í Krossinum og Snorri í Betel, næðu á einhvern hátt völdum í þjóðfélaginu á öllum sviðum. Þeir væru í ríkisstjórn, hefðu meirihluta á alþingi og réðu lögum og lofum í öllum ríkisstofnunum og bæjarstjórnum, stýrðu menntakerfinu, heilbrigðismálunum og auðvitað Þjóðkirkjunni og hvers kyns samtökum, svo sem sem æskulýðs -og íþróttafélögum. 

Hvernig ætli lífið í landinu yrði ef þetta mundi gersast? 

 

Ég og bókmenntirnar

Nú stendur yfir bókmenntahátíð. Ekki hef ég lesið eina einustu bók eftir þá erlendu höfunda sem mættir eru til leiks. Ég vissi ekki einu sinni að flestir þeirra væru til.

Sú var tíðin að ég var allur á kafi í bókmenntum og las eiginlega allt sem tönn á festi. Ég þekkti íslenskar bókmenntir, fornar og nýjar, afar vel og las alla höfunda kerfisbundið, bók fyrir bók. Ég las líka heilmikið af útlendum bókum. En fyrir svona fimmtán árum fór þetta að breytast. Ég fór smám saman að lesa minna og nú er svo komið að ég les lítið af því sem kallað er fagurbókmenntir. Ég hef til dæmis ekki fylgst kerfisbundið með íslenskum bókmenntum þessi fimmtán ár. Ég hef lesið bók og bók. Og það sem ég hef lesið heillar mig ekki. Síðasta haust ætlaði ég að byrja á því að lesa það sem ég hef ekki nennt að lesa síðustu árin. Þegar til kom brast mig úthald. Þær bækur sem ég las héldu einfaldlega ekki áhuga mínum. Mér fannst alltaf að ég gæti gert eitthvað betra við tímann. Og ég gafst upp. Það er samt á dagskrá að gera aðra tilraun.

Ég er samt ekki hættur að lesa. Ég er sílesandi. En í stað þess að lesa ímyndanir skálda les ég fræðilega bækur um veröldina; sagnfræði, heimspeki og vísindi, alveg sérstaklega náttúruvísindi. 

Ekki veit ég hvernig á þessari breytingu stendur. Ekki hefði ég trúað því þegar ég var ungur ef því hefði verið spáð fyrir mér að þegar ég væri loksins orðinn gamall og vitur að fagurbókmenntir hættu að heilla mig upp úr skónum. Þær hafa samt enn smávegis aðdráttarafl. En bara þegar ég er í vissri  stemningu. Áður höfðu þær ætíð aðdráttarafl. Ég hlusta líka miklu minna á tónlist en ég gerði áður en finnst samt alltaf jafn mikið til hennar koma. Hún er miklu æðri listgrein en bókmenntirnar. 

Alveg sama hvað bókmenntanördarnir segja! 

Já, ég er kominn langa leið frá bókmenntadellu fyrri ára.

Ég er loksins orðinn gamall og vitur.

Andbókmenntalegur eftirmáli: Í dag er hvorki meira né minna en þessi sögufrægi 11. september. Ósköp er hann leiðinlegur. Þá var nú gamli 12. september betri: "Draumur fangans" og allt það, uppáhaldslagið í Guantanamo.  En í dag á ein af bestu vinkonum mínum afmæli og einn af bestu vinum mínum líka.  Bæði eru þau orðin hundgömul og batna ekki með árunum. Ég veit að þau lesa alltaf bloggið mitt og eru mér hjartanlega sammála um þetta.