Óþolandi hlutdrægni um lífsskoðanir

Einhver voðalegur pokaprestur er núna að prédika í Háteigskirkju í útvarpsmessu og fer lítilsvirðingarorðum um innhverfa íhugun en hefur kristna bæn upp til skýjanna að sama skapi.

Nú er ég enginn talsmaður innhverfrar íhugunar sem ég veit aðeins lítið eitt um. 

En það er óþolandi að Ríkisútvarpið skuli gefa túlkendum einnar lífsskoðunar færi á að prédika um hana á hverjum sunnudegi  og jafnvel til að rakka niður menn og málefni sem bera fram annan boðskap.

Hvernig er hægt að verja þetta? Af hverju leggur Ríkisútvarpið ekki niður þennan ósóma? 

Ills viti

Í fréttum Ríkisútvarpsins um hádegið var sagt að fulltrúar Rauða krossins með sálfræðing í fararbroddi væru að fara til Alsírsbúans sem er í mótmælasvelti.

Mér finnst þetta ills viti.

Verður maðurinn ekki beittur einhvers konar þrýstingi eða þvingun?

Það sem ég óttast er einfaldlega þetta: Með fortölum verður maðurinn talinn á að hætta mótmælasveltinu. Tíminn líður og hann nær aftur fyrra þrótti. Athygli fjölmiðla hvarflar frá málinu og það gleymist. Þá nota yfirvöld tækifærið til að flæma varnarlausan manninn úr landi.

Það er líka verið að skapa óhagstæða ímynd af manninn með því að senda sálfræðing til hans. Það gefur til kynna að eitthvað sé sálarlega athugavert við hann. Hann sé vandamálið.

En vandamálið er ekki þessi maður. Vandamálið er Útlendingastofnun og yfirvöld.

Að þeim eiga menn að beina athygli sinni en ekki manninum sem er í mótmælasvelti. Enginn getur leyst þetta mál nema yfirvöld, allra síst Alsírbúinn sjálfur.

Ég hef reyndar mjög sterka tilfinningu fyrir því að það muni ekki geta gerst á Íslandi að nokkur maður, innlendur sem erlendur, geti farið alla leið í mótmælasvelti. Yfirvöld munu leggja hann inn á sjúkrahús og skipa læknum að gefa honum næringu. Og læknar munu hlýða yfirvöldum.   

Það fer annars lítið fyrir þessari frétt. Hún kom aðeins fram í útvarpsfréttum en finnst ekki á vefsíðu Rúv. Aðrir fjölmiðlar þegja um málið.

Mótmælasvelti

Menn mega leggja líf sitt að veði í þágu málstaðar sem þeim finnst þess virði. Það eru viðurkennd mannréttindi.

Þá er gert ráð fyrir því að við séu ábyrg gerða okkar og með fullu viti og gerum okkur þar með grein fyrir afleiðingum gerða okkar. 

Gengið er út frá sjálfræði einstaklinganna.

Þegar hungurverkfall hefur staðið nógu lengi missa menn meðvitund.

En er það svo að menn verði að leggja fram skriflega yfirlýsingu fyrir fram um það að þeir vilji ekki þiggja læknishjálp þegar svo er komið?  Annars fari hún fram sem læknisleg rútína.

Taka læknar sem sagt ekki mark á gerð fullvita fólks sem gera sér grein fyrir afleiðingum verka sinna nema hún sé skrifleg? Er verknaðurinn hungurverkfall ekki nægileg yfirlýsing um skýran vilja og vitund um þær afleiðingar sem af verknaðinum getur hlotist? 

Þegar læknir tekur fram fyrir hendurnar á manni sem missir meðvitund í hungurverkfalli vanvirðir hann sjálfræði mannsins. Það er ekki flóknara en svo. Ekki bætir úr skák ef Landlæknisembætti á  hlut að máli því það er  á ábyrgð ríkisins sem stofnunar. Ríkið má ekki kúga samvisku manna.  Almenn rök um það að læknum beri að bjarga mannslífum eiga ekki við gagnvart einbeittum vilja  einstaklings til að leggja líf sitt að veði fyrir málstað.

Það er ekki hlutverk lækna að hafa vit fyrir mönnum í samviskuspursmálum og það má alls ekki vera liðið að þeir hafi sjálfgefin rétt til þess að grípa fram fyrir hendur manna í hungurverkfalli af samviskuástæðum. 

Í þau fáu skipti sem líf manna hefur orðið krítiskt í svona kringumstæðum á Íslandi hefur Landlæknisembættið samt sem áður farið að skipta sér af málunum.