Að kaupa þjónustu sem er í boði

Þegar eitthvað er boðið til sölu þá er þess vænst að einhver kaupi.

Stundum er ólöglegt að selja eitthvað. Þegar það er samt gert eru báðir aðilar taldir sekir, en kannski sá sekari sem er að selja, bjóða eitthvað fram.

Þess munu fá eða engin dæmi að það sé ólöglegt að kaupa þjónustu sem í boði er en ekki bjóða hana fram. Að kaupandinn verði sjálfkrafa sakamaður en ekki seljandinn.

Manni finnst slíkt ekki bara órökrétt heldur beinlíinis ranglátt.

Athugasemdir

[Þórhallur V Einarsson (IP-tala skráð) 7.3.2009 kl. 17:26]

Sammála!

[Auður H Ingólfsdóttir (IP-tala skráð) 8.3.2009 kl. 00:50]

Samviskuspurning: Erlendur friðargæsluliði í Kongó. Langt frá fjölskyldu sinni. Allir starfsfélagarnir líka karlmenn. Einmana. Ung stúlka, varla af barnsaldri, kastar sér að fótum hans. Býður fram blíðu sína. Hún hefur ekki fengið að borða í nokkra daga og er örvæntingarfull. Hún hefur verið beitt ofbeldi svo oft í gegn um tíðina að sjálfsvirðingin er engin. Augun eru biðjandi: "Please mister - only pay one dollar".

Maðurinn lætur undan freistingunni. Hann er fljótur að ljúka sér af. Hendir svo aurnum í stúlkuna og hverfur á brott. Sér hana aldrei aftur.

Eðlileg viðskipti? Ef ekki, er þá annar aðilinn sekari en hinn? Hvor? 

Veit ekki hvort mannleg samskipti geta nokkrun tíman verið svo einföld að hægt sé að smætta þau niður í "vörur" og "þjónustu". Ekki að það hafi staðið í pistlinum hér að ofan. Mér datt þetta bara í hug við lesturinn....

[Sigurbjörn Sveinsson, 8.3.2009 kl. 00:50]

Þú ert bartskeri samfélagsins.

[Sigurður Þór Guðjónsson, 8.3.2009 kl. 01:19]

Ég held að sem betur fer séu dæmi eins og Auður kemur með og ég hef fullan skilning á séu ekki algeng í þeim samfélögum, sem sé þeim vestrænu þar sem þrýstingur er mestur á það að í vændi eigi bara að refsa þeim sem kaupir. Þetta er auðvitað ekki ''vörur og þjónusta'' heldur miklu flóknara mál. Ég held t.d. að unglingur, segjum við, feiminn og hlédrægur og kannski óhamingjusamur, geti freistast til að kaupa sér vændi sem er þarna framboðið, en gæti við það orðið sakamaður að lögum og það sem meira er: hataður með hugshjónahatri fyrir ''málstaðinn'' en hugsjónahatur er versta hatur sem til er. Ef ég má svo minna á eitt atriði sem aldrei er rætt: það er til fullt að kynfeðrislega einmana og vansælu fólki af báðum kynjum sem gæti freistast til að kaupa sér kynlíf og er samt ekki glæpsamlega þenkjandi heldur bara venjulegt fólk. Ekki er ég blindur fyrir einmitt þessum fleti sem Auður er að benda á. Ég held ég sé afar meðvitaður um allt sem víkur að kynferðislegri misnotkun. En félagsleg vandamál, full af sársauka og eymd, á að reyna að leysa án þess að búa til enn meiri eða a.m.k. annars konar sársauka sem ég er sannfærður um að veri ef vændi verður gert saknæmt fyrir þann sem kaupir en ekki fyrir þann sem selur. Mér finnst að þessi máli ekgi ekki að vera sakamál fyrir einstaklingana, vændiskonuna og þann sem einstakling sem kauðir, heldur eigi það að beinast að þeim sem gera út konurnar, glæpasamtök sem gera þetta að gróðavegi.

[Sigurður Þór Guðjónsson, 8.3.2009 kl. 01:31]

Ég hef eiginlega alveg sama viðhorf og Auður er að lýsa. Meginpunktur  minn er þessi: Það á ekki að dæma vændiskonu sem selur sig og ekki heldur þann sem kaupir en það á að reyna að ná í dólgana og refsa þeim. Að refsa þeim einstaklingi sem kaupir kynlífsþjónustu held ég að auki fremur sársaukann í heiminum en minnki hann. Það á ekki að leysa nein mál með því að skapa sársauka heldur að eyða honum. Ekki mega menn þó halda að ég skynji ekki sársauka og eymd þeirra sem höllum fæti standa, t.d. kvenna sem lífið neyðir til að selja sig. Og þetta með sjálfsvígin hjá þeim konum sem verða fyrir kynferðislegri misnotkun er svo punktur sem aldeilis mætti ræða. Hver ber ábyrgð á þeim. Í geðlæknisfræðinni og í allri sálgæslu og almennu viðhorfi er það sjónarmið ríkjandi að sjálfsvíg séu alltaf á ábyrgð þeirra sem fremja þau. Það er auðvitað rétt svo langt sem það nær en það má líka fara lengra með þá umræðu þó það sé aldrei gert. 

[Sigurður Þór Guðjónsson, 8.3.2009 kl. 10:12]

Dæmið hennar Auðar er notadrjúgt. Friðargæsliliðinn er kannski ungur maður og hann er einmana eins og hún segir, langt frá heimalandi sínu og er innan um eintóma karlmenn og hann hefur ekki komið nálægt konu mánuðum saman. Kannski er hann líka markeraður á sálinni því átökin þar sem hann á að gæta friðrarins eru ekki falleg.Hann er líka staddur þar sem upplausn ríkir. Hann stendur vissulega frammi fyrir vali. En þó hann þiggi það sem honum er boðið-   hvers  vegna honum er boðið það þarf ekki endilega að liggja skýrt fyrir honum á þeirri tilteknu stundu og í þeim aðstæðum sem hann finnur sig í - gerir það hann ekki að ''ofbeldismanni'' t.d. en það eiga víst menn að vera samkvæmt skilgreiningu sem kaupa kynlíf, að dómi a.mk. sumrra þeirra sem vilja gera kaup á vændi refisvert bara fyrir þann sem kaupir. Hann verður ekki jafngildur nauðgara, allra síst nauðgara sem nauðga konum í stríði. Það er margt sem þarna þarfa að athuga en hugmyndin um að refsa þeim sem kaupir vænda og bara honum finnst mér óverjandi, grimmdarleg og miskunnarlaus. Ég vil hvorki refsa þeirri sem selur eða kaupir. Þetta er fyrst og fremst félagslegt mál sem leysa ber á þeim forsendum en sakamál eiga að verða þegar þriðji aðili gerir út stúlkur til að stunda vændi og sá aðili á þá sökina.

[Auður H Ingólfsdóttir (IP-tala skráð) 8.3.2009 kl. 18:04]

Mér sýnist að við höfum ekki svo ólíka sín á þessi mál. Eru svo miklu flóknari en svo að hægt sé að leysa þau með einfaldri töfralausn. Ég er sjálf mjög klofin hvaða leið eigi að fara varðandi vændi, m.a. vegna þess að það er svo auðvelt að sjá fyrir sér aðstæður þar sem á sér stað einhverskonar misnotkun og mannlegur harmleikur, þar sem refsing gerir einungis illt verra. Kannski er siðfræðiumræðan mikilvægari en sú lagalega í þessu tilfelli. Í dæminu hér að ofan, t.d., væri kannski betri leið að vinna annars vegar með konum á svæðinu að byggja upp sterkari sjálfsmynd og hjálpa þeim að finna aðrar leiðir til tekjuöflunar - og þjálfa friðargæsluliðana áður en þeir fara á vettvang, þannig að þeir skilji betur aðstæður og misnoti ekki neyð annarra, jafnvel í hugsunarleysi þar sem þeir skilji ekki stóru myndina. Og hið sama á auðvitað við í okkar eigin samfélagi - þó sem betur fer séu dæmin kannski ekki jafn dramatísk.