Ég og "feministarnir"

Meðan á bloggverkfallinu vegna auglýsinganna stóð sendi einn bloggari inn á athugasemdakerfið mitt mynd af rassi, sem menn greindu á um hvort var kvenmanns ellegar karlsmannsrass, en kynin eru nú aðeins tvö eins og allir vita. Meiningin með þessu var að auglýsingar Moggans á bloggsíðum væru pain in the ass. Ég tók svo þessa mynd upp til að setja á sjálfa bloggfærslu mína gegn auglýsingunum. Katrín Anna Guðmundsdóttir fyrrum formaður Feministafélagsins, held ég, gerði þá athugasemdir í fyrsta sinn á síðunni minni og sagði:

En týpískt að mótmæla auglýsingum á blogginu með mynd af kvenmannsrassi. Akkúrat ein af ástæðunum fyrir því að ég vil ekki sjá auglýsingar á blogginu mínu - dettur ekki í hug að prómótera svona óvirðingu.”

Með þessari athugasemd var hún að segja að ég sé að sýna konum óvirðingu og lætur í það skína að það sé alveg dæmigert.

Ég tók þetta mjög óstinnt upp því það virkaði eins og hnífstunga í bakið á mér. Ég sagði í athugasemd að engri athugasemd sem ég hef fengið – og þær eru sumar ekki prenthæfar og hafa verið fjarlægðar –  hefði mér sárnað eins mikið. Katrín Anna svaraði aftur og sagði að kannski hefði mér bara sárnað af því að ég skynjaði að sannleikskjarni hafi verið í ummælum sínum.

En nú ætla ég að víkja að raunverulegri ástæðu þess að mér sárnaði sem á sér dálitla sögu og hún er nokkuð persónuleg.

Fyrir einum tuttugu árum tók ég að skrifa greinar um málefni sem feministar hafa mikið látið til sín taka: kynferðisofbeldi, aðallega gegn börnum en þó ekki eingöngu. Ég var einn af þeim fyrstu sem fór að skrifa um þessi mál á Íslandi. Ég var mjög meðvitaður um tengsl þessa ofbeldis við stöðu kvenna. Einu sinni fyrir kosningar hvatti  ég  fólk til að kjósa Kvennalistann, sem þá var í framboði, sem eina listann sem hefði á stefnuskrá sinni eindregna fordæmingu á ofbeldi gegn konum og börnum. Tilfinningar mínar fyrir fullorðnum konum sem verða fyrir kynferðisofríki karla má vel sjá á þessari færslu minni  um Friðbjörgu og Guddu gröðu.

Enn síðar sagði ég sögu mína um ofbeldi sem ég varð sjálfur fyrir. Sótt var að mér vegna hennar.  Aðalsöguefni mitt er ósannað fyrir dómnstólum í nákvæmlega sama skilningi og saga Thelmu Ásdísardóttur. Hins vegar vildi svo til að eina hlið frásagnarinnar, sem fléttaðist þó algerlega saman við ofbeldissöguna, en ég var þó alveg búinn að gleyma (aukasögunni) af því að ég treysti mér ekki til þess að muna hana vegna nálægðar hennar við ofbeldið, tókst mér  að rifja upp aftur á ótrúlegan hátt. Þetta er frásögn af rússnesku stúlkunni Veru sem ég kynntist náið fyrir löngu síðan en gleymdi eins og áður segir. Ég hef nú skrifast á við hana um skeið og fengið frá henni myndir af henni og fjölskyldu hennar, á hjá henni heimboð og tala stundum við hana í síma, einu sinni með þriðja manni sem er betri í rússnesku en ég. Þetta sýnir í það minnsta að saga mín er trúverðug í heild. 

Eftir að saga mín birtist bárust mér af því áreiðanlegar fréttir að ein af forsvarskonum Stígamóta, þegar lauslegur kunningi minni spurði hana um hvað hún héldi um frásögn mína, hefði sagt um mig "Ja, Sigurður er nú umdeildur maður!"

Þessa sögu sagði mér sá maður sem þetta var sagt við. Ég gæti nefnt nafn þessarar starfskonu Stígamóta.

“Sigurður er nú umdeildur maður”. Það merkir að það er ekkert víst að hann sé að segja rétt frá. Hann er svo skrambi umdeildur.

Þannig hefði starfskona Stíamóta aldrei brugðist við ef um konu hefði verið að ræða. Stígamótakonur telja þær aldrei umdeildar í vitnisburði sínum. Þeim er alltaf trúað.

Ég hafði stundum gagnrýnt Stígamót en líka hrósað þeim. Gagnrýni mín, sem aldrei var þó harkaleg,  laut að því að eftir þeirra uppsetningu snerti kynferðisleg misnotkun eingöngu eða svo til eingöngu stúlkur. Þannig var umræða Stígamóta ár eftir ár eftir ár. Allar aðrar skoðanir voru fullkomlega þaggaðar. Það væri ekki rétt taldi ég með tilvísan í erlendar rannsóknir af ýmsu tagi og slíkur málflutningur, slíkar blekkingar, hlytu að gera drengjum erfitt fyrir sem hefðu orðið fyrir misnotkun. Það hefur nú komið á daginn að þolendur kynferðisofbeldis eru miklu algengari meðal drengja en áður var talið. 

Þetta var sök mín gagnvart Stígamótum.

Nánast enginn feministi eða kvenréttindakona, sem oft eru þó að skrifa greinar og flytja ræður um "ofbeldi gegn konum og börnum” komu mér til varnar þegar að mér var vegið vegna sögu minnar. Ekki ein einasta af þessum áberandi þingkonum og öðrum sjálfskipuðum jafnréttiskonum sem alþekktar eru með þjóðinni fyrir málgleði sína og afskiptasemi. Ef kvenmaður hefði sagt sögu mína hefði hún örugglega verið hafinn upp í dýrlingatölu af þeim. Ég þekki nú allt mitt heimafólk.

Við búum í litlu  samfélagi þar sem allir vita af öllum. Allar hafa þessar hugsjónakonur, sem sífellt eru að tala og tala gegn ofbeldi, passað sig á því að nefna mig aldrei á nafn á nokkrum vettvangi. Það hefir verið alger samstaða um það meðal þeirra að láta sem ég sé ekki til þó ég hafi árum saman verið að leggja lið málefni sem þeim er mjög hjartfólgið. Þegar um mikilægt þjóðfélagsmál er að ræða sem ég hafði skrifað um og dregið vel fram í dagsljósið heitir þetta þöggun.

Ég er afskaplega næmur maður enda töldu sumir að ég væri skyggn þegar ég var barn. Þegar ég mætti þekktum feministum á þessum árum þegar ég gagnrýndi stundum Stígamót var eins og ég fyndi alveg vanþóknun sumra þeirra í  minn garð. En ég er þó meðvitaður um að það er hægt að mistúlka svona. Samt er ég sannfærður um að grunur minn var oft réttur. Annað dæmi svipað: Einu sinni, skömmu eftir að Thelma Ásdísardóttir opnaði bloggsíðu sína kom  ég með vinsamlega athugasemd inn á hana. Hún brást á engan hátt við henni. Hundsaði mig gjörsamlega.

Hvað segir nú allt þetta? Það kemur glögglega upp um það að þær íslenskar konur sem kalla sig feminista (Thelma er hér þó undanskilin) og mest hafa haft sig í frammi stendur svo sem á sama um kynferðislega misnotkun á börnum nema sem tæki til að nota í pólitískri jafnréttisbaráttu sinni. Og þær horfa hiklaust framhjá málum sem þær geta ekki notað í því skyni. Börnin hafa þær notað sem tæki hagsmunum fullorðinna kvenna til framdráttar.

Ég get ekki ímyndað mér lítilmótlegra athæfi.

Ég hef þó fulla samúð með þessum konum í almennri jafnréttisbaráttu þeirra en þær ættu endilega að láta það vera – barnanna vegna- að vera að blanda kynferðislegri misnotkun gegn börnum inn í þá baráttu eins og þær hafa þó ótæpilega gert.

Ég stóð að mestu einn einn í skrifum mínum um þessi mál og varð að mæta afleiðingunum einn með dálitlum stuðningi fáeinna einstaklinga. Á bak við mig var hins vegar ekki stjórnmálaflokkur eins og Kvennalistinn eða aðrir flokkar, því um síðir alþjóðleg hagsmunahreyfing eins og feminisminn er. Ég stóð einn í krafti hugsunar minnar og andlegs heiðarleika.

Ekkert veit ég aumlegra en sækja styrk sinn og bakka upp egó sitt með því að samsama sig stjórnmálaflokki þar sem myndast meira og minna hópegó. Þar þarf enginn að taka persónulega á sig neina skelli heldur eru þeir bakkaðir upp af  hópsál sem samanstendur af þúsundum eða tugþúsundum einstaklinga sem allir hugsa næstum því eins og  vita að þeir þurfa aldrei að leggja sig í persónulega áhættu. Og ofsinn og  hatrið út í andstæðinga hugsjónar viðkomandi flokks eða hreyfingar er magnaður upp af þessari múghugsun sem stundum verður að hrein múgæsingu . Ég get ekki ímyndað mér meira andlegt ósjálfstæði.  

Auðvitað hef ég tekið nokkuð inn á mig þessi viðbrögð sem ég hef fengið' við því framlagi sem ég hef sett fram um kynferðislega misnotkun. Það er ekki hægt að ætlast til annars.

Þetta eru nú ástæðurnar fyrir því að mér sárnaði athugasemd Katrínar Önnu Guðmundsdóttir í bloggfærslu minni um bloggstrækið. Atvikið rifjaði upp fyrir mér gamlar minningar. Minningar um kvenlega fordóma, þöggun og afneitun. Þó er þar engan veginn hægt að segja að um öfgafeminista hafi verið ræða, bara venjulega feminista, og eins og áður segir hef ég mikla samúð með málstað þeirra almennt talað.

Öfgafeministarnir eru hins vegar  kapituli út af fyrir sig.   

Það er einkenni á lífi mínu hvað ég á margar vinkonur. Sumar þeirra eru mörgum áratugum yngri en ég. Þær eru allar eindregnir feministar. En þær eru líka skynsamar og víðsýnar, hafa innsýn  í mannlegt líf, bæði almennt og hvað varðar persónur, eiga sem sagt til mannþekkingu, skilning, hlýju og nærgætni í mannlegum samskiptum og síðast en ekki síst húmor í ríkum mæli. Allt eru þetta eiginleikar sem öfgafólk skortir. Fanatík öfgafeminista, eins og annarra öfgamanna, fælir fólk frá málstað þeirra í stórhópum. Þeir eru því þeim málstað skaðlegir sem þeir reyna að veita brautargengi þó þessir öfgamenn virðist ekki gera sér minnstu grein fyrir því. Athugasemdin sem ég fékk frá Katrínu Önnu með tilheyrandi brigslum um kvenfyrirlitningu er dæmigerð fyrir þá öfgafemínísku hugsun sem er að drepa yfirvegaða umræðu um jafnréttismál hér á landi og eitra allt mannlíf í kringum sig. 

Ég mun ekki leyfa athugasemdir við þessa færslu af því ég kæri mig ekki um að fá yfir mig hatursfull og illkvittnin skeyti, jafnvel nafnlaus, frá konum sem ég hef aldrei séð eða heyrt og þekkja mig ekki nokkurn skapaðan hlut. 

Góðu kommentin sem ég hefði kannski fengið verða þá að gjalda þessa.


« Síðasta færsla | Næsta færsla »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband