Peningarnir ráða

Mikið er ég sammála Torfusamtökunum um það að hagsmunir verktaka megi ekki vera einráðir um niðurrif gamalla húsa í Reykjavík til að byggja þar háhýsi.

Ég er uppalinn í þessari borg og finnst vænt um hana og þekki vel sögu húsanna og uppbyggingu hverfanna. Mér finnst skelfilegt að miðborgin er á allra síðustu árum að breytast í algjört  háhýsaskrímsli. Það er hörmung að sjá þessar kaldranalegu bloggir meðfram sjávarströndinni á Skúlagötu.

Reyndar er það sorgarsaga sem aldrei er minnst á að hvergi  er lengur  upprunalega strandlengju í Reykjavík að finna nema litla fjöru í Laugarnesi og við Ægissíðu.

Mest óttast ég að þessi fáránlega byggð rísi í Örfirisey (þar sem alltaf er rok í öllum áttum) um svipað leyti og  fyrirhugað hverfi þar sem gamli slippurinn var, síðan verði flugvöllurinn látinn víkja fyrir ljótum húsum og enn þá ljótari akbrautum og nýr völlur verði byggður á Lönguskerjum.

En það er víst hægt að búast við öllu.

Það eru eingöngu peningarnir sem ráða í borgarskipulaginu. Og það eru peningarnir sem öllu spilla.

Lítum á björtu hliðarnar

Íslendingar töpuðu 5:0 í landsleik gegn Svíum. Svona fer okkur sífellt fram. Einu sinni var það 14:2. Nú er það bara 5:0.

Við skulum svo líta enn frekar á björtu hliðarnar. Nýlega náði liðið glæsilegu jafntefli við feikna grimmt lið frá ofurríkinu Frankenstein þó ætla mætti að við algjört ofurefli hafi verið að etja.  

Við eigum þó auðvitað fyrst og fremst að leika við jafningja okkar. Og nú stendur víst til að næsti leikur liðsins verði við Páfagarð þar sem búa fáeinir andlegir og líkamlegir geldingar. Sagt er að sjálfur páfinn muni leika í liðinu og verði klettur í vörninni eins og embætti hans gefur vissulega tilefni til. 

Og þá er að duga eða drepast ef Íslendingar vilja komast áfram í flokk hinna útvöldu í knattspyrnunni.  

Horfnir frægðarmenn

Í minningargrein um Elías Mar segir Bragi Kristjónsson fullum fetum að neikvæð gagnrýni um Sóleyjarsögu hafi valdið því að hann skrifaði ekki fleiri skáldsögur. Árni Bergmann tekur í sama streng.

Enginn efast um rithöfundahæfileika Elíasar Mar og mikil er ábyrgð ritdómara að geta með óvæginni gagnrýni gert bókmenntasögu þjóðarinnar stórum fátækari. Hversu algengt skyldi það annars hafa verið og er kannski enn? 

Það er eflaust bagalegt að vera svona hörundssár eins og Elías auk þess sem svona viðbrögð virðast bera vott um ónógt sjálfstraust en þetta tvennt fylgist reyndar oft að. En viðkvæmni af þessu tagi fylgir stundum líka mikill næmleiki fyrir öðrum. Ég held að svona næmi fylgi oft góðu fólki.

Meðan ég skrifaði sem mest í Þjóðviljann fyrir ævalöngu, bæði greinar og  tónlistargagnrýni, hafði ég töluvert af Elíasi Mar að segja en hann var prófarkalesari á blaðinu. Ég hitti hann einnig í rithöfundapartýum sem ég sótti stundum á þessum árum þó nú forðist ég slíkt sem heitan eldinn og eitthvað kom ég heim til hans. Í þessum veislum, eins og öllum öðrum, röðuðust alltaf saman ákveðnir hópar. Ég var ávallt í litlum hópi þar sem Elías Mar var þungamiðjan. Og ég fann ætíð frá honum mikla  velvild í minn garð. Ég held að hann hafi botnað eitthvað í mér í raun og veru. Fyrir nú utan hvað hann var andskoti skemmtilegur.

Nú þegar ég hugsa til baka finn ég að Elías Mar er reyndar eini eldri rithöfundurinn sem ég get beinlínis minnst með persónulegri hlýju og þakklæti.

Menn eins og hann eru hættir að vera til.

Í minningargreinunum um Elías er víða vikið að Þórði Sigtryggssyni organista. Sumir segja að hann sé að einhverju leyti fyrirmyndin að organistanum í Atómsstöðinni þó Erlendur í Unuhúsi sé líka þar til nefndur. Þórður er alltaf umvafinn miklum dýrðarljóma þegar á hann er minnst á prenti nú á dögum. Hann skrifaði reyndar minningar sínar og  í einni af minningargreinunum um Elías er sagt að þær séu of mergjaðar til að koma fyrir almenningssjónir. Þessar minningar hef ég lesið í vélrituðu handriti. Mér finnst að eigi endilega að gefa þær út og draga ekkert undan.

Þá þarf ekki lengur að sveipa Þórð neinum dýrðarljóma þjóðsagnanna. Saga hans mun sjálf tala sínu máli.  

Skýringar á bloggáhuga þjóðarinnar

Víkverji á Mogganum er í dag að fjargviðrast yfir bloggi:

"Sumt blogg hefur frétta- og upplýsingagildi, það hefur sýnt sig, þegar upplýstir vel tengdir menn eiga í hlut. Slíkt blogg er ágætt aðhald fyrir fjölmiðlana í landinu. Víkverji botnar aftur á móti ekkert í öllu þessu persónulega bloggi. Hvaða erindi á það við almenning? Það er sök sér ef menn eru staddir erlendis eða á afskekktum fjörðum að þeir vilji blogga um ævintýri sín fyrir sína nánustu en Víkverji skilur ekki fyrir sitt litla líf hvers vegna vandalausir hafa áhuga á kynlífsraunum vinkvenna Ellýjar Ármannsdóttir sjónvarpsþulu.

Hann virðist þó vera þar í miklum minnihluta en samkvæmt könnunum liggur íslenska þjóðin yfir þessu og öðru persónulegu bloggi daginn út og daginn inn. "

Ég held að menn bloggi og lesi blogg af því að þeir hafa gaman af því. Blogg er svo skrambi   fjölbreyttur heimur, nánast eins og bloggararnir eru margir. Það er mjög þröngur skilningur á blogginu að líta á það sem eins konar framhald af hefðbundnum fjölmiðlum sem dreifa aðallega fréttum og upplýsingum. Bloggið er ekki heldur bara skoðanir einhverra "álitsgjafa" á opinberum málefnum. Allt er þetta þó  gott og gagnlegt.

Blogg er líka leikur, skáldskapur, skemmtun. Allir skilja nema Víkverji að sögurnar um vinkonur Ellýjar Ármannsdóttur eru til dæmis hvergi til nema í hennar eigin hugskoti. 

Eitt af því skemmtilegasta við bloggið er einmitt það hvað skilin milli ímyndunar og raunveruleika, gamans og alvöru, eru þar óglögg. Það gefur fantasíunni undir fótinn. Þess vegna reka margir upp stór augu þegar opinberar persónur, vanalega svaka streit og stífar, reynast vera hinar skemmtilegustu og vingjarnlegustu persónur þegar þær fara að blogga. Þá kemur manneskjan í ljós.

Maður er manns gaman. Það er svo sannarlega í lagi að menn séu persónulegir í blogginu sinu og öðrum langi til að lesa þá alveg eins og menn litu inn hjá kunningjum sínum þegar voru aðrir tímarnir.  Það reynir þó alltaf á smekkvísi og velsæmi í bloggi eins og annars staðar í lífinu. Og veldur hver á heldur. Sumir gera allt skemmtilegt sem þeir blogga um. Aðrir gera allt leiðinlegt. 

Eitt vil ég sérstaklega nefna um bloggið og tel það jákvætt mjög. 

Það er að drepa aðsendar greinar í Morgunblaðinu.

Hvers vegna? Vegna þess að í þeim greinum hafa það verið óskráð lög að menn séu í sérstökum stellingum sem taldar eru hæfa prentuðu opinberu máli. Þær stellingar eru formlegar, stirðar og leiðinlegar. Moggagreinastíllinn er orðinn algjörlega úreltur. Allir skemmtilegustu pennarnir eru löngu farnir að blogga og þar geta þeir verið miklu frjálsari og beinskeytari en hægt er að vera í blaðagreinum.

Þjóðin liggur í blogginu fyrst og fremst af því að Mogginn er orðinn svo fjandi leiðinlegur!  

 

Sennilegustu málalyktir

Líklegasta niðurstaðan í svarta fiskveiðimálinu held ég að verði sú að það verði veitt og veitt þar til enginn þorskhaus verður eftir í sjónum.

Svo verður Hafrannsóknarstofnun kennt um og hún lögð niður en Kristinn Pétursson gerður að sjávarútvegsráðherra.

Þorskurinn

Síðasta svarta skýrsla Hafrannsóknarstofnunar um ástand þorskstofnsins er víst sú allra svartasta.

Og nú er kvartað yfir því að þrátt fyrir áralangar verndunaraðgerðir fækki samt alltaf þorskinum í sjónum. Mér skilst að sumir sjái einu lausnina á þessu vandræðaástandi í því að veiða sem mest af þeim fáu fiskum sem eftir eru.

Það virðist vera að Íslendingar séu búnir að ganga af þorskstofninum dauðum eins og þeir gerðu á Nýfundnalandi. 

Til hvers vorum við annars að standa í öllum þessum landhelgisstríðum með tilheyrandi þjóðrembu?   

 

Guðþjónusta

Ég hlusta á guðþjónustuna í útvarpinu á hverjum sunnudegi. Ég á það jafnvel til að fara í kirkju. Síðustu sumur hef ég haft þá venju að stunda kvöldmessurnar í Laugarneskirkju hjá séra Bjarna Karlssyni.

Ég leyni sem sagt heilmikið á mér.

Ekkert hefði ég á móti því að séra Bjarni myndi jarða mig -og það sem allra fyrst. 

Í útvarpsmessunni í dag frá Dómkirkjunni hélt Karl biskup fína ræðu. Hann gaf skít í þetta ytra öryggisæði sem tröllríður nútímanum. Hann benti réttilega á það að öryggi kemur alltaf innan að í lífi einstaklingsins. 

Ekki skulum við svo rugla saman eftirliti með borgurunum og öryggi þeirra.

Ein hugsun lætur mig aldrei í friði: Er öruggt að guð elski alla menn? Getur ekki verið að honum sé í nöp við suma?

Stundum kvarta bestu menn yfir því  að guð heyri ekki bænir þeirra. Hann skeyti ekki um þá. Hvernig stendur á þessu? Oft er þá sagt við þá: Þú biður bara ekki rétt. Þú opnar ekki fyrir gæsku guðs. Og þá er þetta farið að hljóma eins og ásökum: Þú ert ekki nógu góður maður. Þú hleypir ekki guði að.

Ekkert af þessu er einfalt mál þó oft sé einmitt á því tekið með þeim einfeldnishætti sem ég var að lýsa og er í rauninni bara hugleysi til að fást við ráðgátur lífsins og trúarinnar.

Sumir hugsa þó dýpra. En samt hef ég aldrei séð svar við þessum spurningum sem mér finnst vera bæði andlega heiðarlegt og trúverðugt.

Kannski er það einmitt málið að það eru ekki til svör við öllu. Og við það verðum við að sætta okkur.  

Kinky

Ég las það á bloggi að í dag sé það viðurkennt "að konur hafi kynhvöt sem þær mega ráðstafa að vild."

Þetta finnst mér mest kinky orðalag um kynhvötina sem ég hef nokkru sinni vitað. Menn geta ráðstafað eignum sínum að vild. En menn ráðstafa ekki hvötum sínum þó menn geti svalað þeim að vild sinni eða jafnvel tamið þær. 

Svo er það náttúrlega líka til í dæminu að jafnvel hinir mestu menn hafi ekkert vald yfir kynhvöt sinni en hún ráðstafi þeim í staðinn upp á hvern súluhálsinn á eftir öðrum.

 

 

Smán og skömm

Ég dauðskammast mín fyrir að vera Íslendingur vegna þessa þrælahalds sem viðgengst á Kárahnjúkum. Vitnisburðirnir um það hrúgast upp. Reyndar þekki ég sjálfur fólk sem hætti að vinna á staðnum vegna þess að það fylltist ógeði.     

Ekkert af þessu kemur þó á óvart miðað við ýmsar upplýsingar sem áður hafa borist af þessu dæmalausa fyrirtæki Ipmpreglio.

En það er ekki bara fyrirtækið sem ber ábyrgð á þessum ósköpum. Það starfar hér með mikilli velþóknun íslenskra yfirvalda. 

Íslendingar hafa nú þann sóma að vera orðið ósvikið þrælahaldsríki til að auka sína eigin velmegun. Og flestir eru undarlega þöglir um málið. En hugsið ykkur atganginn í fjölmiðlum og hjá yfirvöldum ef þessar fréttir hefðu borist af Íslendingum í vinnu erlendis, t.d. í Portúgal.

Og nú ætlar Impreglio að auka virðingu sína með því að hóta þeirri manneskju málsókn sem sagði frá ófullnægjandi öryggi á Kárahnjúkum. Hún segist bara vera venjuleg manneskja sem engan áhuga hafi á því að vekja á sér athygli. En hún gat bara ekki orða bundist. En Impreglio ætla að  að keyra alla niður með hörku sem voga sér að opna munninn. Og hvernig er þá með konuna sem keyrði trukkinn og hefur líka leyst frá skjóðunni?

Á ekki að svínbeygja hana líka? 

Já, ég  skammast mín fyrir að vera af þeirri þjóð sem ber ábyrgð á því að þetta fyrirtæki veður hér uppi.